Cookies

profielwerkstuk over complottheorie mag niet

Een pleister op elke wonde
Etty Hillesum: Een pleister op elke wonde

Gisteren was ik toeschouwer en toehoorder bij de presentatie van een aantal profielwerkstukken op de school van mijn zoon. Het werkstuk van mijn zoon zelf gaat over ‘de geur van regen’ een mooi poëtisch, maar ook technisch onderwerp. Maar daar ga ik het nu even niet over hebben. Er was ook een presentatie over complottheorieën die vooral in het kader van het vak filosofie bleek te vallen. Sterker nog als het ergens anders onder was gevallen was het niet doorgegaan zo vertelde de docent filosofie. ‘Want we hebben een tijd geleden besloten dat complottheorieën geen onderwerp voor een werkstuk meer mogen zijn.’ Het mocht dan ook niet echt gaan over een specifieke complottheorie maar moest meer gaan over waarheidsvinding, scepticisme etc. Verder wil ik er kort over zijn. 9/11 werd toch even snel neergezet als een dag waar 2 torens instorten (ipv 3) en ook holocaustontkenners blijken complotdenkers hoewel de holocaust natuurlijk gewoon gaat over het feitelijke complot van de nazi’s tegen de joden (en Roma’s en Homo’s en Politieke denkers). Oftewel het zal duidelijk zijn dat complotdenken juist een gezonde benadering is. Als mensen proberen wij de wereld aan te sturen en de machtigen in deze wereld zijn vooral machtig omdat ze dat met verve doen. Dat aansturen doen ze in een zekere samenhang dus dat is altijd een complot tegen de minder machtigen. Al dan niet for better sake, daar valt natuurlijk over te discussiëren.
Gisterenochtend was er weer een of andere rechtersfiguur op het journaal die vond dat politici zich teveel met de rechtspraak bemoeien. Alsof die politici allemaal gevaarlijke predatoren zijn die rechters in de kuiten bijten. Terwijl het, God betere, juist de rechters zijn die al decennia lang, op grote schaal en structureel de wet totaal negeren als het ze zo uitkomt. En vooral ook als die wet iets over hun eigen functioneren bepaalt. Ondertussen proberen ze die wet ook nog zelf te schrijven, dringen met dubbele petten het parlement binnen en gillen dus als zielige slachtoffers als er ook maar een parlementariër het waagt om ergens zijn mond over open te trekken. Het gaat hier aantoonbaar om een complot ( ja er is aantoonbaar en onder valse vlag over vergaderd door het befgajes) van rechters tegen de rechtstaat. En dat proberen ze te camoufleren door precies het omgekeerde te beweren. En per saldo is het zo langzamerhand allebei waar. De staatsmachten hebben elkaar in een perverse greep van angst en verderf. Nou u begrijpt wel dit epistel is niet de inleiding voor een profielwerkstuk voor het Etty Hillesum Lyceum. Wat zou Etty Hillesum daarvan vinden. Zou zij misschien kunnen vinden dat je de dreigende aantasting van de rechtstaat, ook als dat toevallig door rechters zelf gebeurt gewoon aan de kaak moet kunnen stellen?
Onder Joseph McCarthy (communistenjacht VS jaren 50) wist je nog een beetje tegen welke maatschappijkritiek de gevestigde orde zich keerde. Met de introductie van complotdenkers als te bestrijden groep treedt ook nog eens een grote willekeur op in de bestrijding van tegenstanders. McCarthy was bekend om zijn zwak onderbouwde beschuldigingen (zelf complotter?), tegenwoordig is het al voldoende als je een verkeerde indruk wekt want een criterium tot vervolging levert de beschuldiging van complotdenken nooit op.
Kijk hoe angstig politici zijn.
Maar zie ook wat ik zelf van politici en dergelijke noteerde over angst voor de Rechterlijke Macht.

Suzanne

Suzanne neemt je mee naar een bank aan het water, je onthoudt waar ze naar kijkt als herinnering voor later. (Leonhard Cohen vertaling Herman van Veen)

Ik vier vandaag mijn verjaardag maar zal ook het overlijden van Leonhard Cohen herdenken. Ik heb er een leven over gedaan om  zijn liedjes een heel klein beetje echt te begrijpen en een enigszins te gaan zingen. De manier waarop ik zijn liedjes kon vertolken was voor mij een joangraadmeter van mijn state of being.  Een aantal van mijn schilderijen zijn op zijn liedjes gebaseerd. Zoals hiernaast Joan of Arc. Zijn voornaam was een van de twee inspiratiebronnen voor de tweede voornaam van mijn zoon. Mijn eerste echte vriendinnetje heette Suzanne en die van mijn zoon ook. Daarom hier mijn zeer recente vertolking van dit liedje ter ere van Leonhard. Let niet op de foutjes. daarna nog een vrij goede vertolking van It will be your will. Ook doorhet zangduo ‘Op ons’ (Edith en Joep) En dan tot slot voor mijn eigen verjaardag van de Beatles …….
Om het allemaal een beetje kloppend te maken heb ik mogelijk wat schrijfwijzen van Susan door elkaar gehaald. Sorry.
[archiveorg Suzanne_201611 width=440 height=140 frameborder=0 webkitallowfullscreen=true mozallowfullscreen=true]
[archiveorg IfItBeYourWill width=440 height=140 frameborder=0 webkitallowfullscreen=true mozallowfullscreen=true]
[archiveorg WhenIm64_201611 width=440 height=30 frameborder=0 webkitallowfullscreen=true mozallowfullscreen=true]

Hoe ver de appel van de boom valt?

appels-plukken-1
We plukken de rijpe en overvloedige oogst. Pluk de appels voordat de wormen en de vogels het doen.

Allebei mijn kinderen zijn deze week jarig. En dat vieren we uiteraard altijd ( nou ja de laatste jaren) met zijn drieën. Joshua wordt 18 en dan moet je deze vrucht loslaten en maar zien hoe ver de appel van de boom valt.

Herscheppen

blokkendoos
blokkendoos

IMG_20160820_174903IMG_20160820_175014
 
Saint-Martin-du-Canigou
De abdij (Wikipedia Von Engeser CC BY-SA 3.0)

Lopen door een uitdagend bouwwerk. Zo zag de laatste dag van de tiendaagse veldtocht met mijn zoon Joshua door de Spaanse en Franse Pyreneeën er uit. Links rechts voor en achter ons lagen de grote rotsblokken opgestapeld als ware er een blokkendoos omgekieperd. Of nee eigenlijk toch nog iets anders, iets onwaarschijnlijker, puntiger met vaak de grotere rotsblok boven op de kleinere. Een resultaat van God’s schepping of het resultaat van een langdurig proces van uitbarsten, slijten en kantelen. Dat sluit elkaar niet uit overigens. Hoe verder we hier door dit dal van de Canigou naar beneden liepen hoe meer ook de ménselijke herschepping in zicht kwam.
Aanvankelijke kleine stapeltjes stenen (steinmänchen, cairns) bedoeld om de weg te wijzen in dit doolhof van grootschalig puin, werden hoe langer hoe groter. We kwamen de abdij van St Martin du Canigou tegen waar net de klokken werden geluid voor de vespers. De abdij staat net zo roekeloos hoog op de rotsen als eerdere natuurlijke bouwwerken. Deze abdij zou je kunnen betitelen als een unieke daad van menselijke wil, maar ook als een eerbetoon aan de schepper. Helaas was mijn zoon niet in voor een bezoek aan het klooster zelf.
f000008
De abdij werd gebouwd, verviel tot een stenenhoop, en is nu weer opgebouwd

Op het pad verder naar beneden naar het dorp Castell (Catalaans) of Casteil (Frans) werden de cairns hoe langer hoe ingenieuzer. Het aardige aan de cairns is dat ze prima uitdrukken dat schepping en evolutie hetzelfde kan zijn. Cairns ontstaan evolutionair als steeds weer een voorbijganger een steen op de stenen van zijn voorgangers legt. Iedereen schept op het moment van toevoegen, maar het geheel wordt overgelaten aan voorgangers en opvolgers. Een schepping door evolutie met een gewilde betekenis die aan Genesis doet denken.
 
Ook Joshua werd hier weer gegrepen door scheppingsdrang. eerder die dag liet beving hem weer de oerHollandse drang het water te beheersen en beken te verleggen met dammetjes en alternatieve waterstromen. Nu probeerde hij om de bestaande bouwwerken nog uitdagender te maken. Zoals we dat ooit samen deden met legoblokjes. Architecturale scheppingsdrang die ik dus ook nog van mezelf, maar ook van mijn grootvader, Joshua’s overgrootvader ken. Architect was van beroep. Afin, over een paar maandjes is Joshua volwassen, maar ik hoop dat hij deze exploratie- en scheppingsdrang meeneemt naar zijn volgende levensfase.
 
 

NO POKÉM ON

pokemonVerrassing voor mijn zoon als hij straks thuiskomt van het buitenspelletje. De totale verwarring tussen virtueel en reëel. Wat leek die prachtige film Red Turtle van Michael Dudok de Wit (bij vaders en dochters bekend van Father and Daughter) gisteren in het filmhuis virtueel. Maar het ging eigenlijk over de realiteit van een leven zonder de virtualiteit van jeugdzorg en Pokémon go. Of zo.

no pokemon real
tweede versie. Copyrighted. Nou ja een zelf te bepalen  bijdrage dan…. mail joep@joepzander.nl

Mijn ontwerp is natuurlijk bij mij te bestellen, ook in wat groter formaat.
Tsja en ik was niet de eerste met een dergelijk idee

500+ blogs

dochter zoon en bakfiets 2
Vader van een zoon en van een dochter……. eindelijk samen op de beroemde bakfiets

Een paar blogs geleden had ik een jubileum te vieren. De 500ste blog op joepzander.wordpress.com. Het is bijna 10 jaar geleden dat ik mijn eerste blog hier schreef. Inmiddels is er hier veel gepasseerd.
In 2006 was net mijn derde boek, Gemist Vaderschap, af en was gepresenteerd in het vadercentrum ADAM .  Het markeerde helaas ongeveer het einde van Fathers 4 Justice. De vaderdagtrofee m/v werd ingesteld door de samenwerkende ouderorganisaties en daarna overgenomen door het Vader Kennis Centrum. Enkele jaren later werd ik uit de jury gezet en een jaar later er weer ingehaald omdat er anders helemaal niets van een trofee terecht zou komen. Ik hoop er nog een keer een compleet verhaal over af te leveren, maar de vaste lezer kan genoeg hierover vinden op dit blog.
Ik gaf met Judith een spraakmakende lezing voor het Nederlands Instituut voor Psychologen en begon aan een promotietraject op de universiteit van Amsterdam. Dit alles over het onderwerp ouderverstotingssyndroom dat ik samen met Rob van Altena in 1999 voor het eerst in Nederland per boek aan de orde had gesteld. Er trad op in diverse media en schreef een wetenschappelijk artikel voor het blad pedagogiek. Door de manier waarop ik in de vaderbeweging werd behandeld en weer eens een keer, om mij onbegrijpelijke redenen, en zonder enige poging tot overleg vooraf voor de rechter (mijn grootste vijand) werd gedaagd had ik het af en toe erg moeilijk. Waar doe ik dit allemaal voor. Oh ja voor kinderen!
Gelijkwaardig ouderschap kwam dankzij een tekst van mij, motie SP-Deventer en congres SP en Jan de Wit in de wet. Het standaardboekwerk over ouderverstotingssyndroom Verpasseerd Ouderschap kwam uit.
Ondertussen zorgde ik voor de helft voor mijn zoon, die inmiddels bijna volwassen is. Ik blogde ook over mijn dagelijkse vaderschap. Mijn dochter en ik ontmoetten elkaar na 20 jaar gescheiden te zijn geweest door ouderverstoting. Ik maakte mij nog steeds druk over het gebrek aan openbaarheid van uitspraken. De Nederlandse rechterlijke macht houdt naar buiten de schijn op van transparantie maar laat op zo’n cruciaal gebied als familierecht zo goed als geen checks and balances toe.  Dit duidt al meer dan twee decennia, wellicht veel langer, op een zich ontwikkelende rechtersdictatuur. In die zin ook dictatuur dat politici en advocaten zich te geïntimideerd voelen om hierover hun mond nog open te durven trekken.
Ik maakte ondertussen nog steeds kunst over vaderschap en repressie. Een boek daarover en een spraakmakende expositie waren de uitkomst. Mijn belasting was af en toe te groot en ik moest mij dwingen om bij de les te blijven, hoofdzaken van bijzaken te onderscheiden. Ik zag veel vaders komen en gaan. De meesten houden het maar een paar jaar vol om actief te zijn. Na de grote teleurstelling hun kinderen niet te kunnen zien, werden ze veelal verraden door een vaderbeweging die verscheurd werd door de keuze om aan te pappen of te  verzetten. En in die moeizame samenwerking werd elke keer weer gretig gewroet door een steeds corrupter verdeel en heersend justitieapparaat. De geschiedschrijving van dit alles werd door Rob van Altena ter hand genomen die het helaas voor zijn dood niet goed af kon werken.
Dit was een kort, uiteraard niet alles omvattend, retroperspectief over mijn blogtijd (er zat ook nog 15 jaren actief vaderschap voor). Aan de hand hiervan kunt u ( via de links) een en ander verder exploreren. En ooit zal ik er nog meer over schrijven.
Ik merk dat mensen nog te weinig bekend zijn met vaderseenzorg.nl, vaderdagtrofeem/v.nl  en joepzander.nl:Daar kunt u onder andere het volgende tegenkomen:
Linken naar mijn publicaties en mediaoptredens van mij uit de afgelopen 25 jaar
Overzicht van mijn andere publieke optredens
Mijn kunst
De geschiedenis van mijn persoonlijke strijd tegen de waanzin van het familierechtbedrijf
 

Herrieschoppers zijn het

vakantiehuishouding
vaderactivist hier even vader op vakantie

(om te voorkomen dat onderstaande misschien als een aprilgrap zou kunnen worden aangemerkt de oorspronkelijjke datum veranderd van 1 naar 2 april)
‘Tenslotte vraagt men zich dan af wat jij zou doen als zich een activist aan de balie meldt die zegt dat hij alle familierechtelijke uitspraken (allemaal privacygevoelig dus die geanonimiseerd moeten worden) over de afgelopen 15 jaar wil hebben, met als enige motivering dat hij denkt dat er iets te verbergen is….’
De redactie van het Nederlands Juristen Blad verzint een situatie en probeert vervolgens mij met hun, waarschijnlijk imaginair, probleem op te zadelen. De gang van zaken waarover ik klaagde was dat ik een mooie afspraak had met de Rechtbank Arnhem om netjes en zonder haast een beperkt aantal uitspraken in te zien. En dat dat dan van hogerhand onmogelijk wordt gemaakt. In mijn tekst ging dat als volgt:

‘Geen inzages, totdat de rechtbank Arnhem in april 1997 mij en een andere burger, toezegde inzage te verschaffen in een reeks geanonimiseerde familierechtuitspraken. Vice president Hooft Graafland met wie wij spraken, merkte zelfs op dat, indien de rechtbank dat niet zou doen, hij onder ogen zou moeten zien dat de uitspraken nietig zouden zijn (art 5 RO). Zelf had ik me als niet-jurist vooral vastgeklampt aan art 121 van de Grondwet en art 6.1 Europees verdrag voor de rechten van de Mens (EVRM). Hierin wordt op opvallende wijze tegenover de uitzondering op de toegang tot de behandeling van de zaak, voor de uitspraak zelf absoluut openbaarheid voorgeschreven.

Het was dan ook niet voorstelbaar dat er een gremium zou kunnen bestaan dat de evidente passende beslissing van het presidium van de rechtbank Arnhem ongedaan kon maken. Toch was dat wat de facto gebeurde. Dat gremium had de naam Algemeen Secretariaat Zittende Magistratuur (ASZM). Behalve dat het helemaal onbegrijpelijk was wat iemand er überhaupt mee te maken zou kunnen hebben, was ook de status van dat orgaan duister. Wel helder was dat dit orgaan de macht had. Want de rechtbank Arnhem trok op grond van de missive van het ASZM haar toezegging in.’

Verder mag ik hopen dat er nog een flink aantal activisten opstaan die zich melden aan alle balies van alle rechtbanken om op te eisen waar ze als burger recht op hebben, waarvoor ze belasting betalen. Dat dit al veel meer dan 15 jaar niet wordt bijgehouden  daar kan die- al dan niet-activistische- burger niet op aangekeken worden nietwaar? Ik schreef al eerder hoe dat wel had kunnen worden geanonimiseerd en dat ik er al 20 jaar geleden voor heb gewaarschuwd dat het problemen zou kunnen gaan opleveren.

Het is geen gunst om inzage te geven, het is geen blijk van wantrouwen om er naar te vragen. Mensen die diegenen die transparantie eisen, beschuldigen van wantrouwen ( ‘dat er iets te verbergen is’) is werkelijk vragen om meer wantrouwen. Ik had dat zelf ook al uitgelegd in dat artikel voor NJB:

‘Toen ik 20 jaar geleden probeerde om als burger uit de ‘maatschappij dat zijn wij’, me in te zetten voor iets waar weinig burgers aan toe komen, namelijk eens een paar uitspraken ter inzage op te vragen, werd dit door een griffier van de rechtbank Zutphen geduid als een probleem van mij. Dat probleem zou dan zijn dat ik geen vertrouwen had in de rechters. Ik kreeg geen enkele uitspraak al dan niet geanonimiseerd te zien. Het zal duidelijk zijn dat de opvatting van deze griffier geheel self-fulfilling was. Ik had daarna geen vertrouwen meer in de rechterlijke macht. Ik deed daarna nog enkele pogingen om inzage in uitspraken te krijgen. Ook anderen deden dat. Maar zonder enig resultaat. Zelfs enkelvoudige inzage van uitspraken in het familierecht werd niet toegestaan.’

Openbaarheid is niet vergund aan activisten en andere mensen laten het wel uit hun hoofd iets ter inzage te vragen op een rechtbank. Zo dat probleem is ook opgelost.

De redactie van het Nederlands JuristenBlad heeft inmiddels laten weten de discussie aan te gaan. Reacties hier stel ik dan ook op prijs. Wel graag reacties die reageren op het onderwerp.
================================================================
Dit is de zesde in een serie blogs over de staat van de redactie van het Nederlands JuristenBlad. Er volgt nog een afsluitende blog. Als het NJB mijn artikel niet publiceert zal ik het ergens anders publiceren. De volgende blog
De redactie van het NJB bestaat uit voorzitter en voormalig lid van de Hoge raad Coen Drion, voormalig hoogleraar, nu lid Hoge Raad Ybo Buruma en Advocaat Generaal bij de Hoge Raad en hoogleraar: Ton Hartlief, Taru Spronken, Peter J. Wattel en de hoogleraren Corien (J.E.J.) Prins en Tom Barkhuysen.

pappa

‘Vaderschap. Het is te existentieel om met woorden te kunnen beschrijven – of het moest het universele ‘pappa/babba’ zijn dat zich ergens tussen klank en woord begeeft.’

Zo begint mijn artikel in het Tijdschrift voor Kinder en Jeugd Psychotherapie dat een dezer dagen uitkomt. Dat sluit naadloos aan bij de woorden, noten en beelden  van Stef Bos (Pappa, ik hou nog steeds van jou) in De wereld draait door van vorige week donderdag.

Gisteren werd ik in een gebedsviering uitgenodigd om een aardbei echt tussen mijn  lippen te leggen en te proeven. Zo kun je ook  het woord ‘pappa’ echt proeven. Probeer het maar eens langzaam in je mond te nemen.

Ik weet als vader hoe dit woord klinkt uit de mond van mijn kinderen. En er zijn verschillende redenen waarom ik het soms niet hoorde.

Het woord pappa, baba, abba is heel universeel. 75% van de talen kent het woord in deze liefdevolle betekenis, ook in het Engels bestaat het woord naast ‘daddy’.  Merkwaardigerwijs kent ons eigen Fries het woord niet. Daar moeten we het doen met ‘Heit’, wat zowel vader als pappa betekent. Ik geloof best dat Friese pappa’s net zo smaken als  elders. Maar toch….. Misschien dat er nog een Fries in mijn lezerskring is die het me eens goed uit kan leggen. In de Friese Wikipedia bestaat het woordlemma overigens nog niet………

Het werk van mijn vader

Zo zag het er ongeveer uit
Zo zag het er ongeveer uit. wikipedia GNU bewerkt

Als ik aan het werk van mijn vader denk dan moet ik, sorry pa, toch vaak denken aan een schoorsteen waar onversneden stikstofdioxide uitkwam. Een lange sliert hele donkere rook, die dag en nacht de lucht boven de westelijke mijnstreek bezwangerde. Daar zagen wij als kinderen dan vaak een aanleiding in om pa te kapittelen. Als vader kun je het niet snel goed doen. Dat bleek ook hieruit weer. Je wordt sinds de industriële revolutie geacht de kost te verdienen voor je gezin en in plaats van dank krijg je stank. Of is het toch stank voor stank?
Inmiddels zijn de staatsmijnen, inmiddels DSM, bevrijd van dat soort bezwangerde luchten. Maar het probleem is geloof ik vooral meer ondergronds gegaan. Niet ondergronds bij DSM, want daar is de ondergrondse arbeid al lang opgeheven. Maar figuurlijk wel ondergronds in Wolfsburg. De VW-fraude kan net zoveel luchtvervuiling hebben opgeleverd als die NO2 schoorsteen, of wie weet wel meer. Maar het probleem zit diep verstopt in digitale sjoemelschoorsteentjes. Als er bruine rook uit al die Volkswagens was gekomen,dan hadden we het wel geweten. Maar de ellende is in witte rook verstopt. Maar ook daar werkten vaders voor vrouw en kinderen. Ik ga daar niets van goed praten, maar er waren vast veel werknemers die een beetje medeschuldig zijn. Modale mannen met modale gezinnen. Ok inmiddels ook hoe langer hoe meer moeders natuurlijk.
En dan vader ikzelf. Hoe kun je als pedagoog nog je brood verdienen zonder je te corrumperen. Ik zou het niet weten. Ik heb een tijdje jeugd en kinderwerk gedaan en begeleid in buurthuizen. Daar kon je toentertijd nog wel van zeggen dat het vooral zinnig was. Het is nu m.i bijna onmogelijk om in Nederland op een eerlijke manier als pedagoog je werk te doen. de ruimte voor een alternatief was misschien kleiner dan die voor mijn vader. Dat klinkt ruig, en ok mijn zicht is enigszins beperkt tot het veld dat raakt aan jeugdzorg en familierecht. Toch denk ik dat de regels, gebruiken en normen grotendeels door dat veld worden bepaald. En overigens is het ook binnen de wetenschap niet goed pluis als het gaat om betrouwbare wetenschappelijke normen. Zeker in de sociale wetenschappen. Dat merk ik ook als promovendus.
Voor mannelijke pedagogen is het nog een graadje moeilijker dan voor vrouwen. Er melden zich tegenwoordig dan ook geen mannelijke studenten meer aan op mijn afdeling pedagogiek bij de UvA. En de laatste mannen zijn wegens vooroordelen de kinderopvang uitgevlucht.
Hoe is dat voor mijn kinderen? Nou ja van dat vaderschap zelf, heb ik in ieder geval wel een punt gemaakt. en daar pluk ik met mijn kinderen ook de vruchten van.
Hoe moeilijk het is om op een eerlijke manier te verdienen als je je als pedagoog in het familierecht beweegt. (met binnenkort dossierupdate correspondentie rechtbank)