Een paar maanden geleden werd het meisje Katja “ontvoerd” Het hele land was in rep en roer gebracht door middel van een zogenaamd amberalert. Welk beest had nu weer toegeslagen?
Even later bleek het gewoon te gaan om haar vader die al een tijd verstoken was van contact en gewoon het ouderlijk gezag had. Een beest? Soms lijkt het wel of alle vaders die voor hun kinderen opkomen beesten heten te zijn. Maar misschien zijn het wel knuffelbeesten in de knel. Om over het kind in kwestie nog maar niet te praten.
Gisteren was de zaak opnieuw op TV-Gelderland. de zaak was opnieuw voor de rechter geweest in de States. Met een interview met de vader en onder andere een toelichting van psychologe-mediator Annemieke Segaar.
Echt Recht en Eigen Kracht zijn de namen waaronder in Nederland de Maori-wijsheid ten aanzien van het oplossen van familie en andere problemen worden toegepast.
De essentie is om zoveel mogelijk familie en vrienden te betrekken bij het oplossen van problemen. In het jaar 2000 bezocht ik Nieuw Zeeland waar al eerder deze methode was overgenomen uit de Maori-cultuur. Ik maakte daar kennis met een aantal mensen die actief waren in het organiseren van deze zogeheten Family Group Conferences.In dat jaar verscheen er ook een artikel van mij hierover in het blad perspectief van de Nederlandse Kinderbescherming.
In het boek Verpasseerd ouderschap schreef Erik van der Waal er een artikel over. Met name over de manier waarop deze herstelmethode tegenover het afbraakbeleid van de kinderbescherming kan worden geplaatst. Herstel van familierelaties.
Bij mijn lezing over het ouderverstotingssyndroom in het Limburgse plaatsje Echt bevond Erik van der Waal zich ook onder de toehoorders. Hij kreeg zo de gelegenheid om het nog een keer uit te leggen. Ik was erg blij met deze positieve oplossingsgerichte aanvulling op mijn verhaal.
Verder markeerde deze lezing de groeiende publieke belangstelling voor het onderwerp. Ik merk dit ook in de media. De laatste maanden heb ik veel telefoontjes van journalisten gehad die wat over het syndroom willen berichten. Maar ze schrikken meestal nogal terug als duidelijk wordt dat de impact van het herkennen van ouderverstotingssyndroom tegelijk een kritiek is op het disfunctioneren van de rechterlijke macht.
Echt recht is vaak niet daar waar “echte” rechters zijn.
Sommige advocaten zijn echte bijters, ze doen whatever om hun louche zaakje te winnen. En dan bedoel ik niet alleen hun case maar ook een of ander, door een verouderd vrouweninstituut voorgeschreven, “ideaal” dat eigenlijk niet beter kan worden omschreven als “hoe maak ik alle mannen die na tweeëneenhalve golf feminisme hun bek nog durven open te trekken, volstrekt met de grond gelijk”. Andere quasi-feministen zijn hier al behandeld.
Mw mr I. M. B. (Berna) Kramer, een dame van de werkgroep vrouw en recht cq Clara Wichmaninstituut probeerde mij een paar jaar geleden live op de radio naar de afvalbak te werken door op te merken in mijn richting: Dan zal er wel wat mis zijn met u (omdat mij door de staat (etc) mijn opvoedingsrelatie met mijn dochter werd afgenomen).
Onlangs werd ik geconfronteerd met een advocate met dezelfde initialen die mij als derde partij, in een klacht tegen een psychologe, voor ongeveer hetzelfde uitmaakte. Ze beweerde tevens, wars van de feiten, dat ik geen pedagogische opleiding zou hebben. De betreffende psychologe had mijn boeken genoemd in haar klachtantwoord.
Verder werd, alsof het niets is, Prof. Richard Gardner in dezelfde tekst voor pedofiel uitgemaakt.
Aangezien er geen andere advocaten te vinden zijn met dezelfde idealen en initialen zou het heel goed dezelfde Kramer kunnen zijn. Gewapend met haar (mobiele) telefoonnummer wist ik haar te bereiken bij een overstap op Kennedy airport (als ik het goed verstond). Ze ontkende reflexmatig. Maar dat trok ze weer in op het eind van het nogal vervelende gesprek: “Ik doe geen uitspraken over klachtenprocedures” en “Ik wil weten van wie u dat mobiele nummer heeft, want ik wil niet op mijn vakantie worden lastiggevallen. Op het gevaar af dat ook ik ergens word aangeklaagd voor het diagnosticeren van een ernstige psychische kwaal wil ik toch wel stellen dat de verschijnselen bij deze dame me sterk doen denken aan een aantal van de gevolgen die optreden bij volwassenen die als kind een vorm van ouderverstotingssyndroom hebben opgelopen. Als dat zo is verdient ze enig mededogen.
Mevr. Mr. I.M.B.K klaagde de genoemde psycholoog aan voor het feit dat díe het gewaagd had bij een kind te constateren dat een aantal dingen haar aan ouderverstotingssyndroom deden denken. Sommige ontkenners Kramen misschien zelf het levende bewijs uit.
Jeugdzorgers en kinderbeschermers (what is in a name?) doen volgens eigen zeggen alle mogelijke moeite om kinderen met Ouderverstotingssyndroom naar de verstoten ouder te sturen. Zeggen ze. Sommige althans.
Ik zie het al voor me zo’n kinderbeschermer zoals mevrouw Liesbeth Groenhuijsen (zie hiernaast) die gaat uitleggen aan een kind dat het echt wel heel erg perse naar hun vader moet. Ik zie het niet alleen voor me, ik kwam haar pas nog tegen op een congres van de NIP (psychologenvereniging) waar we allebei een workshop verzorgden.
Zo’n kind ( het gaat in dat geval vaak om puber die zich wat minder makkelijk laten moven) weet natuurlijk al lang dat dat soort mevrouwen of ze nu rechter of hulpverlener zijn ook zijn overgeleverd aan een wispelturig familierechtsysteem waar geen peil op valt te trekken, laat staan de garantie uit te halen dat ze dan ook bij haar vader mag blijven komen. Dit systeem biedt geen zekerheid en geen veiligheid voor kinderen in deze situatie. Ook Mevrouw Groenhuijsen zelf is wat dat betreft niet echt betrouwbaar ( zie mijn recensie over een van haar boeken).
Een tijd geleden kon ik Mevrouw Groenhuijsen op de tv nog horen vertellen dat als een moeder maar een foto van de vader op hangt ze blijkbaar een positieve attitude naar die vader heeft. Inmiddels is het punt geland dat dat nog lang niet alles zegt. Het gaat ook om een diepe overtuiging dat beide ouders van belang zijn.
Wat nog niet geland is is het punt dat je zelf als hulpverlener ook die overtuiging moet hebben. Anders werkt het nooit.
In mijn workshop op dat congres bleken veel mensen rond te lopen die praktische handvaten hadden gemist. Bijvoorbeeld hoe je kinderen uit die verwrongen loyaliteitskeuze kunt trekken.
Dat een kind gedwongen moet worden om naar beide ouders te gaan vonden ze een twijfelachtige aanpak. Hun twijfel maakt het twijfelachtig vrees ik.
We doen zo ons best om tegen onszelf te vechten; dat is het beste wat ik er van zou kunnen maken. Maar zelfs dat niet vrees ik. De negatieve kwalificaties blijven inmiddels dusdanig de raadsrapporten vulllen dat je je kunt afvragen of inmiddels niet de zogenaamde hulpverleners de primaire programmeurs van ouderverstotingssyndroom zijn.
klachtuispraken over Mevr. Groenhuijsen: http://www.tuchtcollege-gezondheidszorg.nl/images/2008h117.dh.pdf en http://tuchtrecht.overheid.nl/zoeken/resultaat/uitspraak/2012/YG1785
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=rLVFLuwJAi0&hl=en&fs=1]
In een mooi videofilmpje (dank aan Jan van Baelen) leg ik uit wat bedoeld wordt met de term Verpasseerd Ouderschap en ga ik in op de inhoud van dit boek.
Het is nu de hoogste tijd om het boek te bestellen; info
Senator Guy Swennen bij de presentatie (Foto Vaderkenniscentrum)
Agelopen zaterdag was de presentatie van het nieuwe boek Verpasseerd Ouderschap, waarin een tiental auteurs de achtergronden schetst van het verschijnsel Ouderverstotingssyndroom.
We maakten dankbaar gebruik van de faciliteiten van het Man-Kind-Centrum Amersfoort.
Aanwezig waren onder andere de Belgische senator Guy Swennen en het Nederlandse parlementslid Jan de Wit.
Zelf vond ik de kennis en begrip van de Belgische senator Guy Swennen met betrekking tot de knel, pijn en martelpunten in het familierecht indrukwekkend. En die anonieme presentatie. De emotie in de getuigenissen.
Rust roest. Ik hoor het voormalig beleidsmedewerker van de Raad voor de Kinderbescherming Ton Veldkamp nog zo zeggen. Niet gisteren, niet vorig jaar, maar pakweg 13 jaar geleden, na een uitzending bij de VPRO-radio waar we met elkaar en een rechter en Mieke v.d.Burg (PvdA) in discussie gingen.
Ik was blij dat er nog raadsmedewerkers zijn die snappen dat het meestal niet helpt om even rust in te bouwen als een moeder bezig is de kinderen bij een vader weg te houden. Ergo, dat is precies wat ervoor zorgt dat die situatie blijft voortbestaan en de kinderen in de problemen komen. Bij voorbeeld de ernstige afwijking ouderverstotingssyndroom er aan overhouden.
Maar ook na 13 jaar blijkt Ton een roepende in de woestijn te zijn geweest. Nog steeds schrijven Kinderbeschermers en rechters het op. “Even rust voor mevrouwtje”. Vanmiddag las ik het weer in een besluit van een rechter van een paar maanden geleden, waarvoor nu een hoger beroep loopt. Notabene had de moeder in kwestie eerst jarenlang gezeurd dat vaderlief te weinig van zich zou laten horen. Maar toen hij dat wel deed was het natuurlijk ook niet goed.
Je moet ergens ruzie over hebben, nietwaar, als je de pest erin hebt. Ach misschien nog wel een menselijk trekje. Maar die rechters die blind en doof blijven; is dat nou een menselijk trekje of een standsdeformatie? Snappen die dan niet dat daar geen kind gelukkiger van wordt, en de vader ook niet en … die moeder wordt daar ook niet beter van.
“Ik zou graag op mijn kop gaan staan als het zou helpen om mijn kinderen te zien. Maar echt, ik weet niet wat die rechters van me willen. Wat ik doe is gewoon fout, wat ik zeg deugt niet, wát ik ook zeg of doe. En als ik zeg dat ik het vanzelfsprekend vind dat ik mijn kinderen zie dan ben ik volgens de raad voor kinderbe..ing een herrieschopper.”
Het is niet minder dan geestelijke marteling.
Vandaag is de opmaak van het boek VerPASseerd Ouderschap begonnen. Zo heet nu het boek met de werktitel Oudervervreemding, Loyaliteitsmisbruik en Ouderverstotingssyndroom. De laatste twee woorden zijn trouwens behouden in de ondertitel. Het is een heel loslaatproces. Tot het laatst als alles al eigenlijk af is ga je toch nog weer verbeteringen aanbrengen.
En juist die laatste paar verbeteringen lijken altijd nog noodzakelijker dan elke verbetering daarvoor. En toch gaat het om een oneindig proces dat je ergens moet beëindigen. Je kunt niet bezig blijven.
Mijn laatste verbeteringen waren wat relativeringen in ernstige opmerkingen over ouderschap in de jaren zeventig. In die tijd kwam de alternatieve hulpverlening van de grond. Het kreeg namen als JAC, Release en niet te vergeten de Soosjale Joenit in Den Haag. Bij de laatste kwam ik in die tijd zelf nogal eens binnenlopen. Men was daar altijd erg staat “ondermijnend” bezig. Zo kan ik me nog iets vaags herinneren van iemand die ernstige misstanden had ontdekt bij Justitie en dat wel even boven water ging tillen. Nooit meer iets van gehoord dus. Tegenwoordig blijft Justitie nog steeds ver onder water, tenzij u mijn weblog leest natuurlijk.
Eigenlijk zou je dus verwachten dat ik me nog steeds goed kan vinden in het werk dat toen bij die clubs werd verricht. Maar nu de andere kant. Men hield zich daar bezig met jongerenhulpverlening. Dit was ook maatschappijkritisch. Maar vooral ook ouderkritisch om niet te zeggen ouderondermijnend.
En die maatschappelijke kritiek? Ach, zoals u weet is de alternatieve hulpverleningsgeneratie uiteindelijk lekker ingekaderd in de genormeerde hulpverlening. Een ding zijn ze echter niet kwijtgeraakt; het afserveren van ouders. En dat afserveren is nu juist de kern geworden van die extreme staatsinmenging in het privéleven waar we nu mee te maken hebben, en die voor ouders en kinderen niets goeds oplevert.
Nou lijkt het me een mooie opgave voor u om uit te zoeken of ik het nu beter heb uitgelegd dan in mijn boek, andersom, of dat het elkaar aanvult.
Daartoe hebt u nu nog steeds de unieke mogelijkheid dat boek met een voorintekenkorting en zonder verzendkosten aan te schaffen. En die voorintekenprijs hebben we zelfs net nog iets verlaagd tot 12 euro. Dit vanwege het feit dat er wat minder afbeeldingen in verwerkt zijn dan eerst in de planning zat en ik graag van het begin af aan flinke voorraadbeheersing wens te doen. Overigens is het aantal pagina´s flink uitgebreid. Dus over informatie niets te klagen. Als u drie boeken tegelijk aanschaft krijgt u nog meer korting. U mag daarvoor ook andere boeken van Rela nemen. Maar let op deze aanbieding geldt tot aan de presentatie van het boek, waarvan overigens de datum nog niet bekend is.
Een paar maanden geleden werd het meisje Katja “ontvoerd” Het hele land was in rep en roer gebracht door middel van een zogenaamd amberalert. Welk beest had nu weer toegeslagen?
