Cookies

Belangen, Verraad, Weerstand of Complotten? De vaderbeweging en zo.

Judas heeft spijt Rembrandt ((c)wikipedia Arkesteijn)

Een aantal namen van personen en organisaties zijn afgekort of gefictionaliseerd. Ik moet toegeven dat dit deels gebeurt uit angst voor het agressief manipulatieve gedrag van deze “belangen”-clubs. Recente schandalen over manipulatie in diverse organisaties geven me aanleiding om hierover toch meer naar buiten te brengen in de hoop dat er wat aan wordt gedaan.

Onlangs vroeg iemand me of mensen als Spruijt, Groenhuijsen of instituten als de Rechterlijke macht dan nooit iets ondernemen tegen de, overigens terechte, aantijgingen die ik tegen ze inbreng. Ik leg dan meestal uit dat die lui daar hun handen niet vuil aan maken. Ze maken mij het leven stiekem onmogelijk, maar het aanvallen laten ze over aan diverse aangeschurkte clubs die in naam opkomen voor vaders en kinderen, maar in feite corrumperen met de powers that be.

De ergste dingen die je als vaderactivist mee kunt maken zijn de dolken in je rug. Daarom houden ook maar zo weinig vaders het vol om actief te zijn in de vaderbeweging en wat daar verder voor doorgaat. Na een vreselijk gevecht, al dan niet met succes, om de verzorgingsrelatie met hun kinderen in stand te houden moeten ze het opnemen tegen bazige hotemetoten in vaderclubs als Dollydads en het dadacentrum.

deel dagvaardiging dadacentrum

Ik heb er velen zien afhaken. Ik denk aan ene Gert die met liefde en passie de nieuwsbrief Dolledads  in elkaar zette, maar die eruit werd geknikkerd toen hij niet deed wat de (toenmalige) voorzitter van hem vroeg, het camoufleren van de cijfers m.b.t. het aantal vaders dat zijn kinderen niet kan zien (destijds gebaseerd op onderzoek van Griffiths en Hekman dat veel hoger uitkwam dan het bestuur van Dollydads voor mogelijk hield; sic!). Ook de net aangetreden hoofdredacteur Rob van Altena werd er uitgemieterd. Rob van Altena is niet de eerste de beste. Hij heeft daarvoor en daarna heel veel geschreven en gedaan voor de vaderbeweging. En ja ook zelf was ik het mikpunt met een dreiging van kort geding van het bestuur van de stichting Dollydads Zeven jaar later werd er mij door een van de bestuursleden indirect excuus voor aangeboden (we maken ook wel eens fouten).

Het is vreselijk om zo, met al die conflicten, ook de schijn tegen je te krijgen dat je persoonlijk altijd conflicten hebt. Ik kan het prima vinden met mijn vele vrienden en met mijn beide kinderen en de moeder van mijn zoon ik heb jaren zonder conflicten belangrijke maatschappelijke organisaties geleid (Landelijke Stichting Strijdmuziek, Stichting Gigant Apeldoorn). ook binnen de Vaderbeweging heb ik belangrijke clubs getrokken zoals de samenwerkingswerkgroep familierecht en het comite ‘Stop omgangsonrecht’ dat na enkele bezettingen onderhandelingen voerde met de directie van de Raad voor de Kinderbescherming, Politici en rechtersorganisaties.

De Kinderbescherming heb ik als mishandelaar tegen mij zien optreden. De Raad voor de Kinderbescherming dacht met een excuus het weer goed met mij te kunnen maken. Maar clubs die menen aan te moeten schurken tegen hun subsidiebronnen en dus de zilverlingen belangrijker te vinden dan solidariteit komen op een of andere manier altijd weer in aanvaring met mij. Bij mij staat eendracht maakt macht voorop. Niet eendracht met rechters en kinderbeschermers. Maar eendracht als ouders, als vaders, als activisten. En aangezien de achterban al vaak is weggepest zoals ik hierboven uitleg, sta ik er vaak alleen voor. Dat pesten en treiteren richt zich dan al gauw op mij. Het werkt zeer traumatiserend, maar ik probeer me niet van de weg af te laten brengen en probeer mijn wonden te tonen al ben ik soms radeloos.

Ik word wel eens boos, maar ik vind ook dat boosheid terecht kan zijn en vooral gericht moet worden geventileerd. Het feit dat ik nu al weer jaren ernstig overhoop lig met het het dadacentrum, die herhaalde malen weigerde om haar afspraken na te komen, zie ik dan ook meer als een reden om mij nog scherper op te stellen naar onze schijnrechtstaat. Maar dit levert uiteraard een dilemma op, de clubs die meer willen aanschurken bij staatsgestuurde kindermisbruikers (zie bijvoorbeeld cie Samson daarover) zien er daardoor nog meer reden in om (op vaak onbehoorlijke manier) afstand te nemen van mij. Hiermee profileren zij zich in een judasrol. Verraad, waar eigenlijk Judas als een heilige tegen afsteekt. Zoals hierboven te zien had hij spijt en smeet het geld terug voor de voeten van degenen die hem hadden getracht om te kopen. Een geod voorbeeld wellicht? Heel frustrerend vond ik wat dat betreft ooit de rol van een betaald medewerker van de mannenhulpafdeling van Transact (later Movisie). Maar daarover een andere keer verder.

Schermafdruk_gv onenigheid
Boven: in het boek Gemist vaderschap bespreek ik een getuigenis van een voormalige voorzitter van het AKJ. Hieruit blijkt hoe de overheid probeert de gelederen uit elkaar te drijven.
onenigheid 2
Het ging dus om voorzitter Haanstra. In het gesprek dat ik hierover met hem had vond hij dat deze gang van zaken ook volstrekt normaal was.

De judasrol is van alle tijden. Het is een archetype dat we al in de bijbel aantreffen. Uiteraard want daar gaat het letterlijk over Judas die voor wat subsidie, sorry zilverlingen Jezus verraadt aan de verraders (zeg maar aan een soort joodse raad avant la lettre). Wat kunnen we uit de verhalen over de judasrol leren? Geeft de bijbel daarvoor een richtsnoer, geven andere denkers (ik denk aan Rene Girard) daar richtlijnen voor die de moeite waard zijn?

Binnen emanciperende bewegingen zie je het verschijnsel meer voorkomen. Denk aan de krabbenmandmetafoor dat ik vooral van de vrouwenbeweging ken. Misschien is het wel een vorm van automutilatie.

Mijn opvatting is dat je de conflicten met broeders low-profile moet houden totdat het niet anders meer kan. Het vervelende is echter, moet ik zelf zeggen, dat dat er zelden toe leidt dat het probleem wordt opgelost. Het wegvloeien van een probleem is goed mogelijk als het een incident betreft. Maar judasrollen zijn geen incidenten. De stichting Dollydads heb ik, nadat ik hun dreigbrief uitgebreid op internet publiceerde, destijds verder gewoon links laten liggen. Ik ben verder gegaan op de weg die er ook zonder hun bleek te bestaan. Maar het Dadacentrum begon daadwerkelijk een Kort-Geding tegen mij. Dus ja dan gaat het vanzelf naar buiten. En dan neem ik ook geen blad meer voor de mond. Ze kunnen niet goed tegen kritiek, hebben niet alleen vele afspraken telkens weer geschonden, vele brieven van mij onbeantwoord gelaten en ze geven dus ook geen antwoord op de kritiek. En per saldo is het erg zonde van de tijd en de energie om die in dit soort gevechten te stoppen. Het gaat misschien ook niet om de namen, die kunnen wisselen, het gaat me om het mechanisme, het judasprincipe. If you can’t beat them join them. Pas vond ik daar in een gesprek een positieve variant op: If you can’t beat them make them join you.

Nog even terugkerend naar het begin van dit lange verhaal wil ik me enigszins distantiëren van de mogelijke veronderstelling dat dit allemaal een doordacht complot is. Maar er is wel een belang. Mensen als ikzelf die potentieel zaken scherp aan de kaak stellen komen in conflict met belangen van corrupte organisaties die zich daar als vanzelf op allerlei manieren tegen verweren. Door pogingen mij in te palmen, door mijn omgeving te beïnvloeden. Dat gebeurt. soms valt dat aan te tonen, meestal niet. Als je het een enkele keer aantoont mag je veronderstellen dat het veel meer gebeurt. Kijk naar de verborgen praktijken van de STASI en wat ook hier altijd aan infiltranten en informanten is ingezet tegen activisten van diverse groeperingen. Veel daarvan is dus later wel boven tafel gekomen.
En uiteindelijk worden er natuurlijk bij ons corrupte ministerie van justitie wel plannen gebrouwen om burgerbewegingen ‘in goede banen te leiden’. De beoordeling van wat goed is?

Opmerkelijke toevoeging dd juni 2022: Inmiddels hebben twee leden van het Vader Kennis Centrum een lintje gekregen voor hun manipulatieve praktijken. Waarom denkt u dat ze dat hebben gekregen?

Update 2022-24  Bestuurslid Bas van het Hof deelt in november 2022 midden in een groot publiek luidkeels mee dat hij mij “gaat bellen”. Ik reageer “Dan moet je dat wel doen Bas” Ja hoor antwoord hij. Na een jaar niets te hebben vernomen informeer ik eens via via. En ja Bas zal binnen 14 dagen reageren. Maar wederom niets. Na nog een paar rondes niets besluit ik zelf een mail te sturen. Ik krijg daarop het antwoord dat hij dusdanig gedemotiveerd is dat hij helemaal niets meer wil en dus ook geen gesprek met mij, ook al vind hij het zelf ook verkeerd dat dus valse toezeggingen heeft gedaan.  Ik schrijf nog terug of het klopt dat hij nog steeds vicevoorzitter van het Vader Kennis Centrum is. Geen antwoord.

gemist vaderschap hoofdstuk geschiedenis

Over verstand gevoel emotie en verraad

Niet de IJzeren Hak maar de vaderdagtrofeem/v was decennia later het struikelblok in de samenwerking.

nb:

Het afwijzen van strijd voor mensenrechten door het Vader Kennis Centrum:

Hoe voorzitter Peter Tromp strijd afwees. Tekst Rob van Altena in verband met een brief over een door hem gevoerde klachtenprocedure tegen Dr Römkens die nogal vreemd omgaat met onderzoek naar huiselijk geweld. Aangezien ik wijlen Rob van Altena letterlijk aanhaal zal ik hier geen tekstinbreuken op maken ook onderstaande video laat wat dat betreft de blote werkelijkheid zien.

“7 november 2011: De heer Tromp wilde niets met deze brief doen. Het was weer strijd, zei hij. En het Vaderkenniscentrum wil nu juist de nadruk leggen op dat wat vaders voor kinderen kunnen betekenen. In hetzelfde gesprek herhaalde hij nog eens een eerder succes, behaald door het PEF in Portugal. Waar het feminisme een anti-PAS congres hield dat door een minister steunend zou worden toegesproken. Dat laatste had men met succes verhinderd. Waarom dat minder strijd zou zijn, werd niet uitgelegd. Jammer van een gemiste kans. Het gevoel blijft dat ook hier de ene vader het nu eenmaal altijd weer beter wil weten dan de andere. De pest van de vaderbeweging.”

In onderstaande video legt de voorzitter/directeur van het Vader Kennis Centrum uit dat het wel afgelopen mag zijn met acties zoals die tot dan toe werden gevoerd door vaders in bijvoorbeeld Fathers for Justice. (start schakelt gelijk naar dat punt). Macaber is dat deze zaak waarover hier de optimistische vlag werd gezwaaid in werkelijkheid helemaal niet goed afliep. Het zou kunnen dat er hierdoor wat mensen waren die zich in de steek gelaten voelden.

Wie is van papier?

Afgelopen  vrijdag overleed psychiater/schrijver en verlicht filosoof Jan Foudraine. Zijn boek Wie is van hout? maakte 40 jaar geleden grote indruk op mij. Binnenste buiten en buitenste binnen. Niet de behandelde patiënt is van hout, nee hij voelde zich behandeld als hout. De orerende hoogleraar die hem als object in de collegezaal neerzette, was niet alleen van hout, hij had ook een houten plank voor zkbassen2ijn kop.
Het doet me denken aan die mooie omkering die vaderactivist, kinderbeschermingscliënt Gerben Rorije ergens rond 1998 pleegde. ‘Ik voel me behandeld als papier, maar het is eigenlijk dat kinderbeschermingsapparaat dat papier is en papier uitscheidt, uitschijt’. Dus pakte hij dat hele kinderbeschermingsbouwwerk in met kilometers papier. Zie de foto hiernaast.
Lees verder “Wie is van papier?”

Joep breit

IMG_1488
Naast mij de vrouw die me het een beetje geleerd heeft (Dat deed ze hartstikke goed) Foto: Kim Arntzen (die het project leidt)

Af en toe kan ik de aandrang niet weerstaan me te bemoeien met activiteiten die in de regel als typisch vrouwelijk worden gezien. Zorgen voor je kind, pedagoog zijn, kinderwerk doen, kunnen daar momenteel onder worden gerekend.
In mijn wijk is een plan ontstaan om een drie kilometer lange sjaal te breien.  Uiteraard moet die sjaal -in clubkleuren van buurtgenoot Go-Ahead, rood geel zwart en ook wat wit geloof ik- de onderlinge verbinding illustreren van de bewoners van Voorstad Deventer. Het leek me een mooi idee daar op zijn minst ook een klein stukje van te breien. Als man mag je niet achterblijven bij zoiets vind ik. Dus op deze foto zie je me in een typische vrouwenomgeving met een activiteit die meestal door vrouwen wordt beoefend.
Bij zo’n activiteit in Deventer zijn er dan ook altijd mensen die me nog kennen van mijn hongerstaking 20 jaar geleden als Dwaze Vader op de Brink alhier. Had ook te maken met de zogenaamde vrouwenactiviteit kinderen opvoeden, wat niet mocht van de Raad voor de kinderbescherming.
Er moeten toch nog wel wat mannen zijn die eigenlijk wel kunnen breien. Mijn zoon heeft op de vrije school wel breien geleerd.  Hij kon me dan ook helpen bij een paar losse steken. Oorspronkelijk was breien geloof ik ook helemaal niet zo speciaal een vrouwenactiviteit. Het werd bijvoorbeeld ook veel door herders gedaan. Pedagoog was dertig jaar geleden ook helemaal niet speciaal een vrouwenberoep, maar dat is het wel in sneltreinvaart aan het worden. Tijd voor positieve discriminatie. En ja, mijn lapje mag klein zijn, maar er is me een goede plek beloofd in het grote geheel.
PS: Na de eerste reacties heb ik besloten de reactiemogelijkheden voor dit blogje te sluiten. U kunt desgewenst mij bereiken via: http://joepzander.nl/formjoepa.htm

Maagdenhuis

Als rechtgeaard blogger over man-vrouw en vader-moederverhoudingen zou u nu een heel betoog kunnen verwachten over maagdelijke geboortes en Joseph-achtige vaders, maar dat doe ik toch maar weer een andere keer.
Ik ben ook UvA student, of nee eigenlijk medewerker. Promovendussen vallen onder medewerkers. Ik heb daarom erg veel belang bij het verdwijnen van het rigide rendementsdenken uit de wetenschap. Al was het alleen maar om voldoende ruimte te krijgen om mijn eigen promotie af te maken. Met gedoe als Kort-Gedingdreiging enzo van de laatste jaren, komt dat wel in de knel. Het belang van mijn onderzoek in deze lijkt me ook evident. En dat er wat mannen in de richting van pedagogiek wat ondernemen is ook een belangrijk punt, want nu bijna alleen maar vrouwen.
Kortom ik wil mij graag solidair verklaren met de Maagdenhuisbezetters. Ze moeten er binnenkort uit begreep ik net. Maar uit is soms in. Dit is het moment om je solidair te verklaren.

vaders in het bezette Kinderbeschermingskantoor in overleg met de raadsdirectie

Het aardige van deze bezetting is natuurlijk ook dat het er een is met bijzondere historische diepte heeft. Parallel hieraan denk ik aan het succes in 2000 van de bezetting van de Raad voor de Kinderbescherming Zutphen en het PvdA-kantoor in Amsterdam door tientallen vaders. Ook iets dat nog eens hoognodig moet worden overgedaan. Deze bezettingen zijn niet zo goed bijgezet in de geschiedenisboeken als de eerste Maagdenhuisbezetting maar hadden veel succes al zal je dat van de Stichting Dwaze Vaders niet horen, want die wilden inmiddels niets meer van actie weten.
Mijn kritiek op de wetenschapsbeoefening in de context van vaderschap en familierecht is onder andere terug te vinden in mijn artikelen in het wetenschappelijke tijdschrift Pedagogiek van 2011 en het dossier wetenschap op vaderseenzorg.nl.

Peter Hoefnagels politicus, wetenschapper, vader, vechter en kunstenaar.

Peter Hoefnagels (wikipedia/Joep Zander)

In memoriam Peter Hoefnagels.

Ik herinner me nog hoe Emiel en ik ons door een stukje dicht bos worstelden om toch nog wat sneller bij de molen van Peter te komen. Hoe we eenmaal aangekomen eindeloos konden luisteren naar Peters onderhoudende verhalen over zijn leven en werken. Vooral intrigerend vonden wij de verhalen over de kinderhandel (letterlijk) die zich decennia geleden ook onder het oog van kinderbeschermers afspeelde. We verslonden een paar stukken hierover uit zijn nog niet gepubliceerde “biografie”. Ik vroeg me af hoe vergelijkbaar dat is met de handel (letterlijk) en wandel van de huidige voogdijinstellingen die soms vooral bezig zijn met speculatie en vastgoedhandel en daar de kinderen voor gebruiken.

Peter bemoeide zich flink met het familierecht. Niet iedereen wist dat hij daar ook een persoonlijke betrokkenheid bij had. Emiel en ik waren hem zeer dankbaar dat hij ons de ruimte gaf om daar in onze interviews op in te gaan en dat ook voor een deel te publiceren in het boek Verpasseerd Ouderschap.
Peter was ook een vader die het ouderverstotingssyndroom van dichtbij kende. Als vele vaders met een status in politiek en wetenschap was hij beducht dat hij zou kunnen worden afgerekend op deze grote betrokkenheid. Die angst was niet helemaal onterecht. Een adjunct-directeur van de Oostelijke kinderbescherming had ik een tiental jaren daarvoor al horen beweren dat Peter zo’n zijn eigen issues kende. Dat is een makkelijke manier om iemand pogen weg te zetten. Dus uiteindelijk geheel, heel erg onterecht. Voor vrouwen mag het persoonlijke politiek zijn, voor mannen is het persoonlijke blijkbaar een probleem in de politiek.

Peter maakte naam in de criminologie. Voor mij zijn zijn boeken De Kroning en de woning en zijn boek over Witte-boordencriminaliteit uit mijn hart gegrepen. Maar vooral maakte Peter naam in het familierecht. Ik kende zijn boeken uit mijn studietijd als pedagoog. Zijn revolutionaire plannen, samen met Mulock Houwer, tot hervorming van de jeugdzorgstructuren. Hij promoveerde op de kinderbeschermingsrapportage en was de grote man achter scheidingsbemiddeling in Nederland. Hehe ook een linkse jongen die zich tegen het familierecht aanbemoeit. Ik voelde me minder alleen staan.

Peter was niet alleen als wetenschapper erg veelzijdig, hij was ook een flamboyant politicus die het met verve opnam tegen staats Kosto, hij was een poëet die met zijn gedichten vaak aansloot bij de grote thema’s die hem beroerden, een muzikant en voordrachtskunstenaar die in zijn Lindese molen zijn publiek wist te roeren. Ook daarin zag ik hem als voorbeeld. Om het eens heel persoonlijk te zeggen; ik zag hem graag als mijn, al weer lang gemiste, opa.

De vorige week, 24 november, overleden Peter Hoefnagels was al een tijdje weg uit het publieke leven. Een paar maanden geleden ontmoette ik hem, samen met zijn lieve vrouw Nelleke, voor het laatst in zijn mooie huis naast de molen in de buurtschap Linde in de buurt van Vorden. Wie meer erover wil weten kan een deel van het interview dat ik, samen met Emiel Smulders, met hem had teruglezen in het boek Verpasseerd Ouderschap. Een deel van dat interview is overigens nog níet gepubliceerd.

Twee stukjes uit de tekst

“Als Peter elders tegen de ambtelijke molens vecht dan denk je wel eens
dat hij een Don Quichotte moet zijn. Zijn a priori overgave intrigeert ons.
Hij is een vechter, iemand die met de moraal in de hand het onrecht
bestrijdt, als schrijver, als hoogleraar en als politicus. In verband met dat
laatste denken we aan zijn pakkende politieke vragen in 1990 aan toen-
malig staatssecretaris van justitie Kosto. Hij vroeg zich af, of het nieuwe
recht op omgang wel een einde zou maken aan de onrechtvaardige situ-
atie waarin vaders buiten de omgang met hun kinderen worden gestoten.
‘De fractie van de Partij van de Arbeid kan de relatie nooit zo sturen als de
blik van de verzorgende ouder dat kan. Moeders wil is wet en de rest kan
met blote benen naar bed.”

“Mijn kinderen hebben van hun moeder valse verhalen over mij gehoord
en zij zijn daarin gaan geloven. Ze snapten eerst niet dat het valse verha-
len waren die verzonnen zijn. Zelfs nu nog, 45 jaar later, heeft hun moe-
der het er moeilijk mee als ze mij bezoeken.”

zie het boek Verpasseerd Ouderschap
zie Wikipedia over Hoefnagels

honger

interview met mij tijdens mijn hongerstaking 1995; klik hier

Lange strijd maakt soms hard. Aardigheid en genuanceerdheid delven vaak het onderspit. In veel discussies op dit blog  is het moeilijk om duidelijk te maken dat het rond kinderen niet gaat om macht en winnen. Als ik hier vertel dat je als vader niet moet opgeven en ervoor moet gaan dan lijkt het soms net of ik van niets anders weet.
Ik denk dat het in veel maatschappelijke strijd zo gaat. Het is moeilijk om kwetsbaar en genuanceerd over te blijven komen.
Toen ik in een digitaliseringsactie een filmpje onderhanden had over mijn hongerstaking viel me op hoe relaxed ik me tegenover de studentes van de Hogeschool van Amsterdam wist uit te drukken. Dat lukt me niet altijd, ook al zijn mijn opvattingen opvallend onveranderd.

En de kans om een dik half uur je ideeën te mogen uitleggen aan een geduldig gehoor heb je ook niet zo vaak.

Afin vanuit dit oogpunt vond ik het dus toch een goed idee om dit filmpje op het net te zetten. Het lukte me niet dit te embedden. U moet dus op de fotoanimatie hiernaast klikken om hem te zien.

Een enigszins voldaan gevoel dus. Ook al ging het hier om een serieuze hongerstaking met weinig directe resultaten.

De onderwerpen die in dit interview aan de orde kwamen kunt u mede traceren aan de hand van de tags hieronder.

Meer over deze actie kunt u nog nalezen

De dubbele bodem van de dubbele moraal

engel met een verbrande vleugel

De sfeer waar in je proeft dat mensen wat anders doen dan ze pretenderen hoog te houden. Priesters en andere vertrouwensfiguren, die kinderen misbruiken, slaan. Niet alleen dat soort daden van fysiek misbruik zelf, maar de sfeer en houding dat het er natúúrlijk helemaal niet om ging om te doen wat je zegt. Dat je maar een slemiel bent als je dat wel probeert. Dat is de onderliggende kloe van deze viezigheid.

Die meester die door de juf in de tweede klas als het dreigbeeld werd voorgehouden, want wee je gebeente werd je met zijn rietje op je blote kont geslagen in het schoonmaakhok van de school. Dat hok was een duister kamertje naast het heilighartbeeld. Een keer moest ik mee. Ik geloof dat er mij toen niets gebeurd is. Maar het beeld zit er goed in. En voordat dit een erg manonvriendelijk stukje dreigt te worden wijs ik er nog maar eens op dat de voor mij meest vertrouwde persoon de juf van klas 2 was. Juist díe leverde mij uit aan een sadist.

Erg pregnant werd die dubbele moraal bij de verkennerij (scouting) waar je ook nog een belofte moest afleggen op een moraal die als dubbele moraal bedoeld was. Zelf richtte ik toen maar een eigen klub op die daardoor wel wat rigide was in de uitvoering van de regels. Dat krijg je dan.

Ooit werkte ik als groepsopvoeder in een internaat waar ik de bedompte sfeer van de dubbele moraal voelde rondzweven. Waar kinderen volgens een structuurmodel werden opgevoed, dus vrij autoritair, door een instituut dat de regeltjes helemaal niet zo nauw neemt. Uiteraard liepen die jongens in die groep voortdurend weg. En zelf ben ik daar ook snel weer weggegaan. Toen een jaar of tien geleden allerlei verhalen de ronde gingen over seksueel misbruik door paters in tehuizen moest ik vaak aan dat internaat denken, waar ik maar een klein half jaar had gewerkt. Zou…… Ik praatte er met een vroegere collega over, die ik in Deventer nog wel eens tegenkom. Of hij wel ooit iets had gemerkt. Er waren toch jongetjes die op vrij vreemde momenten bij de pater-directeur moesten komen. Hij kon er niets van bevestigen. Dus het bleef bij een vage indruk.
Vandaag lees ik in de NRC dat er uit die periode bij het Wezeveld in Twello wél een melding is van misbruik.

De dubbele moraal heeft echter ook nog een dubbele bodem. Nu zijn geestelijken bloot komen liggen. Die geestelijken fungeerden vaak als kinderbeschermers. In die hoek zullen we nog veel verder moeten zoeken. Niet alleen seksuéél misbruik door kinderbeschermers, maar allerhande kindermishandeling door kinderbeschermers en andere justitiebonzen. De ergste dingen komen niet het eerst, maar het laatst, aan het licht. Goed dat we nu die paters flink aanpakken, maar daar moet het niet bij blijven. Nog steeds willen we niet echt zien wat er in het hier en nu nog steeds gebeurt. Door de mensen die, misschien nog wel meer dan religieuzen pretenderen de moraal hoog te hebben, maar in feite de broek laag laten zakken.

Je kunt proberen daar aangifte van te doen. Maar niemand zal het interesseren. Net zo min als het dertig jaar geleden iemand had geïnteresseerd als je aangifte had gedaan van alles, dat nu wel ineens de vraag oproept waarom toen niemand aangifte deed. Als geen ander weet ik uit ervaring dat aangifte in dit soort gevallen leidt tot vervolging van degene die aangifte doet.

Wij worden gedwongen loyaal te zijn aan idioten die geen vertrouwen en zeker geen loyaliteit waard zijn.

Dit blog zou iets met vaderschap te maken moeten hebben? Pater omnipotentum? Eigenlijk het tegenovergestelde van vaderschap dat juist een duiding zou moeten zijn van gezag. En gezag is juist gebaseerd op een samenstel van integriteit en overtuigingskracht.

persoonlijk en politiek verhaal van Peter Tromp
misbruikkaart van NRC
poging tot aangifte, leidend tot vervolging van de aangever
later toegevoegd: dit was vlak voordat ik daar kwam werken

Ontvoerende moeders

ontvoering door de dood in Erlkönig

Merkte ik vorige week in goed gezelschap nog op dat Trouw toch wel erg anti-vaders lijkt, wordt het deze week gelijk gelogenstraft. Hoewel… Het heeft wel érg lang geduurd voordat ze het door hadden dat moeders vaker kinderen ontvoeren dan vaders. Maar nu staat het dan ook groot als hoofdartikel op de voorpagina.

Enige compensatie voor de voorpaginakop van enkele jaren geleden waar vaders werd aangezegd dat ze nergens voor nodig zijn (interview Tamar Fischer).

De mediahype op de hand van de moeder van Sara en Amar die met een door de staat gelegaliseerde ontvoering de kinderen bij de vader weghaalde, daarna tegen haar toezeggingen in geen enkele omgangsregeling uitvoerde en zelfs het eenhoofdig gezag eiste, ligt nog vers in het geheugen.

En zo nog veel meer. Op mijn mail naar Trouw met verwijzing naar mijn blog, een stukje hieronder, over het toch maar niet plaatsen van een stuk over het boek “De jungle van de jeugdzorg” heb ik trouwens nog niets gehoord. Het pleit is daar dus vast nog niet helemaal beslecht.

Misschien moeten ze bij Trouw eens wat sites lezen als papa.nl.nu waar al jaren wordt uitgelegd hoe dat staat met ontvoeringen, maar ook met jeugdzorg, kinderbescherming, recht, vaderschapsdiscriminatie enz.

het papa.nl.nu-dosssier kinderontvoeringen
Deel trouw-artikel
Over de anti-vader-artikelen in Trouw

Vader gaat verhalen

De kinderbescherming ligt slecht bij de eerste lijnszorg. Dat bleek een tiental jaren geleden uit onderzoek. Maar ongetwijfeld is daar weinig aan veranderd. Als dan ook de vader van de hoofdpersoon (beiden huisarts) in het boek “en de kinderen dan…” opmerkt dat je van die club niets te verwachten hebt dan maakt hij een goed punt. Jammer dat dat niet in dit maatschappelijk kader wordt gezet.

Schrijver Victor Barlo scheef niet alleen het verhaal; hij probeerde ook zijn verhaal te hálen. Dat laatste lukte minder.

Ik schreef een recensie over het interessante boek van ex-huisarts Victor Barlo na het in een flink tempo te hebben gelezen. Waarom dit boek de moeite waard is kun je verder hier lezen:recensie

Een moeder voor Bowlby

Op een dag kwam de jonge Bowlby er achter wat hij gemist had in een moeder die het grootste deel van zijn verzorging en opvoeding aan een kindermeisje overliet (dat later weer verdween). Hechting. En daar heeft hij een punt van gemaakt. Onder andere met een lijvig rapport (1951) aan de Wereldgezondheidsorganisatie onder de titel Maternal Care and Mental Health. Hiermee maakte hij duidelijk dat je kinderen niet zonder consequenties voor hun geestelijk welzijn van hun primaire hechtingsfiguur kunt scheiden. Kinderen zijn níet zozeer aan moeders gehecht omdat daar het éten vandaan komt, maar omdat ze er een veiligheid in ervaren die cruciaal is. En snel voegde hij er achter aan dat dat natuurlijk niet perse alleen om moeders hoeft te gaan, maar ook andere primaire zorgers. Je zou zelfs kunnen zeggen dat Bowlby door de hechting los te koppelen van de borstvoeding de kansen voor vaderschap heeft geopend en daarmee een begin van een einde heeft gemaakt aan de zogenaamde Tender years presumption.
En juist ook váders kunnen zich erop beroepen dat het verbreken van de veilige hechting met hun kind desastreus kan zijn.
Helaas wemelt het in kinderbeschermingsland van mensen die juist vinden dat Bowlby de gróndlegger is van de Tender years presumption en dat hij het onweerlegbare bewijs zou hebben geleverd dat je kinderen vooral bij de moeders moet laten. En dit verhaal werd onlangs weer eens dik aangezet in het Tijdschrift voor Jeugd en Familierecht met een artikel van voormalig kinderbeschermer Pieter Vermeulen.
En ja hoor, al die rechters en advocaten in ons land gaan weer los met dat verhaal.
De vader van Bowlby? Daar vraagt u wat. Aan die kant van de familielijn zit nogal wat Gemist Vaderschap. Maar graag ga ik er nog een keer over verder. Wie weet wel in genoemd tijdschrift. [youtube=http://www.youtube.com/watch?v=SMTIlXavtqU&hl=en_US&fs=1&]

Discussie tussen mij en, onder andere Pieter Vermeulen, op TV B&W
Lemma over Bowlby in Wikipedia

Ik moet in een blog wat kort van stof blijven en realiseer me dat ik daarmee een hoop nuances te kort doen. Dit terwijl het voor andere lezers misschien alweer een beetje zware stuff is. Indien u werk wilt maken van dit verhaal zou het goed zijn als u nog eens verder kijkt en googelt op fathers, Bowlby en attachment