Er zijn veel mensen in mijn omgeving die vinden dat ik er een te persoonlijk punt van maak. Van het stof waar we van Ed Spruijt als vaders eventueel in moeten gaan liggen.
Onlangs werd in het blad Pedagogiek een polemiek tussen Spruijt en mij afgesloten die daar onder andere over handelde. Spruijt handhaaft daarin uitdrukkelijk zijn oude adagium dat je je desnoods moet onderwerpen aan de moeder ten bate van de rust voor het kind. In de zeventiger jaren waren het de feministen die beweerden dat de kinderen het middel van mannen zouden zijn om vrouwen op de knie te krijgen. Wat daar ook van waar moge zijn, in recente decennia heerst blijkbaar de vrouw.
Ik wist dat het er zeer slecht voor staat met het aantal mannen in pedagogische en zorgende beroepen. Maar zo erg als gisteren had ik het nog niet meegemaakt. Als inleider voor een workshop over ouderverstotingssyndroom was ik aanwezig op een congres in Den Bosch. Al bij de ingang schrok ik; allemaal vrouwen! Je laat je ogen door de zaal dwalen. Jawel daarachter op rij 15 zowaar een man. Tussen de ongeveer 80 vrouwelijke jeugdzorgers, maatschappelijk werkenden en kinderbeschermers zat dus 1 (een) man.
Er is volgens mij geen klassiek mannelijk beroep meer te bedenken waar mínder vrouwen zijn doorgedrongen. Je kunt aan een nieuwgebouwde woning overigens meestal niet zien dat er een vrouw aan gemetseld heeft. Maar als het gaat om de producten van jeugdzorg kun je een soortgelijke vraag niet zondermeer terzijde schuiven. Zeker als het gaat om de benadering van jongens en vaders in de jeugdzorg denk ik dat er wel wat kansen blijven liggen. Als het gaat om grenzen stellen, en daar pleit ik voor in de aanpak van scheidingsproblemen, kan het wel eens een slok op een borrel schelen.
We hebben de vervrouwelijking van onderwijs en zorg eerder hier aan de kaak gesteld. Maar ik had me niet gerealiseerd hoe erg dat is en hoe schokkend zo iets kan zijn als je het live voor je ziet.
Opvoeden is ook een mannentaak. In huis en buitenshuis.
Verder waren het twee geslaagde workshops met veel interactie van mijn publiek en tekort tijd om alles te behandelen. Den Bosch heeft voor mij nog een speciale smaak. In Den Bosch staat de enige rechtbank waar ooit een vervolging wegens geestelijke mishandeling heeft plaatsgevonden (of ik moet recentelijk iets gemist hebben). ook ouderverstoting is bij het Hof in Den Bosch regelmatig aan de orde geweest. Een mooie gelegenheid om de aandacht te vestigen op de vervolgbaarheid van loyaliteitsmisbruik; het aanzetten van een kind tot verstoting van de andere ouder.
Het is een klein wonder dat Ouderverstotingssyndroom (Parental Alienation Syndrome) is doorgedrongen tot de recente SIRE-campagne “kinderen in een scheiding”. En de uitspraak op het plaatje hiernaast spreekt terecht boekdelen over de manier waarop vaders worden buitengesloten van de opvoeding. Het is speculatie op een mogelijk geïnduceerde onwil van vaders die juist de reflectie is op de weigerachtigheid van moeders. De meeste vaders willen overigens desondanks een goede opvoedingsrelatie met hun kinderen.
Helemaal tevreden over SIRE dus? Nee niet helemaal. Juist in de afgelopen maand publiceerde ik een artikel in het vaktijdschrift Pedagogiek met de titel: “Ouderverstoting en de vergeten vaderlijke opvoedingsverantwoordelijkheid” waarin ik juist erg de nadruk leg op de manier waarop juist de overheid, instituten, wetenschappers en pers aan vaderbashing doen. In termen van ouderverstoting: denigrerend optreden naar vaders en ouders in het algemeen. Na jarenlange campagnes van SIRE om vaders in een kwaad daglicht te stellen als het gaat om huiselijk geweld, kindermishandeling en opvoeding is het wel wat cru als dan nu de schuld voor het stoken ineens alleen bij de ouders wordt gelegd. De SIRE moet in die zin ook naar zichzelf kijken. En als ze het helemaal goed willen doen moeten ze niet Ed Spruijt als adviseur vragen maar Ed Spruijt vragen om zich publiekelijk te distantiëren van zijn eerdere oproep aan vaders om voor moeders door het stof te gaan. Alleen ouders met genoeg zelfrespect om niet door het stof te gaan, creëren een goede uitgangspositie voor volwaardig ouderschap. Ook dit punt maakte ik in genoemd artikel. Ben benieuwd hoe Spruijt hierop gaat reageren in het volgende nummer van Pedagogiek.
Als ik als kind weer eens op mijn kop gevallen was moest ik vaak naar het ziekenhuis om het te laten hechten. Als je als kind een hechtingsstoornis oploopt dan zijn de wonden vaak zo diep dat het moeilijker hechten wordt. Een kind heeft het nodig zich te hechten aan zijn ouders, anders loopt het het risico op een geestelijke tik.
Afgelopen vrijdag was ik op het professionalcongres van de organisatie “met pappa en mamma mee” Het interessantste vond ik een lezing van de Leidse hoogleraar Femmie Juffer over hechtingstheorie.
Hoewel ik aardig wat van hechting af weet is het mooi om alles op een mooie manier nog een keer gepresenteerd te krijgen. Ook de filmpjes waren daarbij een mooie aanvulling. Heikel punt was de voortzetting van de veilige hechting na scheiding. Mevrouw Juffer verkondigde de opvatting dat het hebben van twee huizen voor een kind toch een bedreiging was voor de veilige hechting omdat het zijn vertrouwde omgeving zou moeten missen. Dit is een prominent argument tegen gelijkwaardig ouderschap als de ouders niet bij elkaar (blijven) wonen.
Op mijn vraag om wat meer argumenten t.a.v haar standpunt bleek de hardheid van dit punt mee te vallen. Ik stelde dat als het kind zijn bekende speelgoed en knuffels en vooral dus de betrokken ouder met de daarbij behorende opvoedingsgewoonten en rituelen niet zou hoeven missen, ik me een onbedreigde hechting kon voorstellen. Femmie erkende dit en wilde zelfs nog wel meegaan in mijn vervolgstelling dat het in bepaalde gevallen een voordeel zou kunnen zijn dat in gescheiden gevallen de ouders meer eigenheid mee zouden kunnen geven aan de ontwikkeling van hun opvoedingsrelatie. In termen van hechtingstheorie zou je kunnen zeggen dat het de sensitiviteit kan verhogen. Peter Prinsen, refererend aan de wet, ontlokte haar nog de explicietere uitspraak dat ze voorstander is van gelijkwaardig ouderschap.
Verder valt het op dat Professor Juffer allerlei handelswijzen die bij kinderbescherming en jeugdzorg aan de orde van de dag zijn rangschikt onder de noemer kindermishandeling. En terecht.
Ik wil ook nog wat vertellen over de presentatie van de nieuwste SIRE-campagne (met Ed Spruijt als adviseur). Maar daar ga ik een aparte blog aan besteden.
Wikipedia is een mannenbolwerk. Hoewel het een volstrekt open toegang heeft, registratie is niet nodig, je kunt er direct zelf in schrijven, trekt Wikipedia weinig vrouwelijke schrijfsters. De universiteit trekt hoe langer hoe minder mannen. Die er wel rondhangen lijken zich te schikken in hun lot als grappige bijverschijnselen. “Tsja wij zijn niet zo bezig onze prestaties op te vijzelen, de vrouwen zijn veel beter.” reageerden de heren in het filmpje van nieuwsuur gisteren. Mijn promotor Louis Tavecchio weet het aan de vervrouwelijking van de academische cultuur, het weinig inspelen op de beweeglijkheid aan mannen.
Wikipedia bestaat tien jaar en heeft in Nederland zo’n zevenhonderdduizend artikelen opgeleverd. Een kwantiteit, maar ook in een kwaliteit waar Encarta en Winkler Prins hier en daar nog wat van kon leren. En dan het proces om zover te komen. Sla eens een overlegpagina open op Wikipedia en zie met hoeveel ijver soms over komma’s discussies gevoerd worden. Naast chagrijnige doorzeurdiscussies zitten daartussen vele interessante wetenschappelijke discussies. Kortom een bibliotheek vol aan informatie. En dan heb ik het nog niet over het doorklikken naar de Engelse versie met zijn miljoenen artikelen en de als heel degelijk bekend staande Duitse versie met ook ver over de miljoen artikelen.
Zelf vind ik het prettig op Wikipedia bij te dragen omdat de discussie er meer open is dan in de maatschappij….meestal. Jarenlang werd IRL het discours over huiselijk geweld bepaald door vrouweninstituten met mevrouw commissar Gerda Dijksman voorop. Daar kon je met geen argument tegenop. Het was gewoon de macht van het doordrukken. En dan zie je dat die macht van dat soort mensen op Wikipedia wat kleiner is. Dat je het daar nog over argumenten kunt hebben en ook gewoon op correcte manier wetenschappelijk onderzoek kunt aanhalen. Inmiddels zijn we zover dat overal in de maatschappij is doorgedrongen dat ook vrouwen zich schuldig maken aan huiselijk geweld.
Op het Wikipedialemma van de soroptimisten heb ik een keer een heftige strijd moeten voeren met de Nederlandse soroptimistenafdeling die vonden dat ze het recht zouden hebben om gewoon hun eigen tekst integraal er door te drukken. Academisch opgeleide vrouwen, juristen, het topje van de vrouwelijke beïnvloedingsmachine (categorie 1 NGO in de VN) bleken een wat malle opvatting te hebben over wat een encyclopedie is. Ook op de Duitse Wikipedia zag ik een paar vrouwen wat malle discussies voeren op lemma’s als vaderschap, mannenbeweging en ouderverstotingssyndroom.
Hoewel vrouwen op de Wikipedia dus niet zoveel macht hebben als daarbuiten komen lemma’s over feminisme en feministes goed, zeker niet negatief, uit de verf. Eigenlijk vind ik dat we ondanks alles nog te weinig aandacht besteden aan de mannelijke kant. In een van mijn vorige blogs gaf ik daar een paar voorbeelden van. Een paar lemma’s over bekende mannenorganisatiess en dergelijke ontbreken opvallend.
Het klinkt wat ruig, maar zou het kunnen dat mijn persoonlijke ervaringen in sociale wetenschappen en Wikipedia relevant zijn voor de beoordeling van wat er met mannen en wetenschap gebeurt?
Kan het zijn dat de mannelijke agressie ( in zijn goede betekenis) een mooie weg vindt in de bouw van dat prachtige kasteel dat een encyclopedie toch een beetje is?
Van onvoorwaardelijke opvoeder degradeerde de vader tot een aanhangsel, een oppas als het de staat en moeders zo uitkwam. Dit ging naast de kwantiteit vooral ook ten koste van de kwaliteit van een autonome inbreng van vaders in de opvoeding.
En zo is de cirkel rond; vaders zouden niet voor hun kinderen willen zorgen; de opvoedingsverantwoordelijkheid van vaders was gebroken (Joep Zander: Ouderverstoting en de vergeten vaderlijke opvoedingsverantwoordelijkheid)
Hèhè hij is eruit, mijn eerste wetenschappelijk artikel. Deze week terug van de drukker. In het volgende nummer zal er waarschijnlijk een reactie van Ed Spruijt verschijnen. Uiteraard zult u dit themanummer van het tijdschrift Pedagogiek over vaderschap zelf moeten aanschaffen of in een betere bibliotheek moeten inzien, indien u meer wilt weten. Maar aanbevolen, al zeg ik het zelf!
Het is ook voor ons al weer jarenlange traditie. De handel op Koninginnedag. Deze keer gekenmerkt door erg veel, relatief al weer heel oude, kinderspullen van Joshua die eindelijk de deur uit gaan. Op het laatst redden we toch nog een primo-eendje die hij van zijn buurmeisje kreeg bij de geboorte; die blijft toch ter herinnering in de kast.
De opbrengsten van deze handel werden door Joshua al snel geïnvesteerd in een mobieltje. En dat is weer heel andere handel, slimme handel, bijna afpersing. Als je op zo’n mobieltje per ongeluk op internet gaat ben je zo vele euro’s kwijt om een internetpagina te downloaden die qua dataomvang vooral bestaat uit een reclamebanner. En voor dat je het weet klik je erop waardoor ja allerlei betaalde sms’jes ontvangt. De markt heeft het binnenhalen van kinderzielen uitermate verfijnd in de afgelopen jaren. dataverkeer, suiker, zoetstoffen, kleding, de koopkrachtige pubervraag wordt druk bewerkt. Dat geldt per saldo ook voor tabak en alcohol, wetgeving en tegenreclame blijken vaak een mager tegenwicht.
Ook deze confrontatie met de grote wereld zal de hedendaagse puber tegemoet moeten treden. Met zoveel mogelijk eigenwijsheid. Intrigerend om zo vlak voor je neus te mogen zien gebeuren.
Jongens (ja ik ben zo seksistisch ze op een hoop te gooien, ook al zitten er twee meiden bij), met zijn achten kunnen jullie heel veel zien en heel veel bedenken, maar je moet dan wel goed samenwerken. Een moeilijke door papa uitgezette speurtocht in het donker uitlopen naast sloten en door bossen, dat kan tegenvallen. Meer dan gepland hielp ik ze op weg, maar ook meer dan gedacht ontwikkelden zich allerlei onbedoelde sporen tot waanzinnig ingewikkelde gedachtenconstructies alsof ik het zo ingewikkeld gemaakt kon hebben.
Na een paar heftige blogs over de duistere kanten van de sociaal-psychologische ontleding van het menselijk handelen nu dus een stukje praktijk in de serie dagelijks vaderschap. Het is opmerkelijk hoe een grote groep zichzelf dwars kan zitten bij de uitvoering van een taak. Ik wist het, maar het is intrigerend om te zien dat zoiets veel hardnekkiger is dan je met een simpele waarschuwing kunt voorkomen.
Zelfs toen ik onderweg een keer uitlegde dat sommige mensen die goeie ideeën hebben nu eenmaal niet zo hard schreeuwen als een aantal anderen met mogelijk veel slechtere ideeën leek de gerichte hint niet direct aan te slaan. En ik met mijn leermeesterigheid dus ook niet direct.
Maar het is natuurlijk wel heel gezellig in zo’n grote groep, als het goed gaat dan. De verjaardagsparty van mijn zoon is altijd een heel gezellige groep, troep zo je wilt. Tot wel ergens half vier in de nacht in de mongoolse yurt die ook nog eens door de tijdsverschuiving naar de wintertijd extra lang was. Eigenlijk geen slaapfeestje maar meer een niet-slaapfeestje
Aardige studenten die meededen aan een sociaal psychologisch experiment werden sadistische bewakers, gevangenen gingen elkaar dwarszitten terwijl de leiding zogenaamd schuldloos buiten schot bleef. Dat is in het kort het Stanford Prison experiment dat gevaarlijk real-life werd. Het verhaal is onlangs in een heel dik boek ook in het Nederlands verschenen.
Het verhaal bevestigt mijn gedachten over de verantwoordelijkheid van rechters wetenschappers en kinderbeschermers en aanverwante zogenaamd nette mensen die vaders en moeders aanzetten tot een sadistische strijd tegen de andere ouder. Het is niet zo dat de moeders het schuld zijn. Of de vaders. Natuurlijk houden ze hun verantwoordelijkheid.
Afin ik heb het boek nog niet uit en wil nu eens het verhaal kort houden. Wie leest het boek met mij uit of bekijkt het verhaal goed op internet? Dan wil ik hier ter plekke een virtuele leesclub starten. De meest concrete vraag is; Vergelijk de methoden die in het experiment voorkomen met real-life procedures en handelwijzes in het familierecht. Als het een beetje meezit wil ik daar ook een wiki voor open gaan stellen.
Ik wil wel een aantal mensen erop wijzen dat ik van plan ben hier een serieuze en gerichte discussie te beginnen. Dus eerst inlezen en kijken en dan denken en dan reageren. Met argumenten en voorbeelden. Bijdrages die hieraan niet voldoen worden verplaatst naar een speciale dumppagina of een meer gepaste pagina.
Dat “door het stof gaan” helpt is in de verste verte niet sociologisch aantoonbaar, onwaarschijnlijk, en per saldo ook zeer onethisch. Wat een hoop mensen denken in zijn uitspraken te moeten lezen is een vorm van salomonswijsheid. Ten onrechte. Dus juist zijn perverse beroep op ethiek zonder enig beroep op sociologie maakt het zo vreselijk onsmakelijk.
