Nog voordat Steven Pont het had uitgelegd, zag ik al waar het naar toe ging. Waarheid is niet eenduidig want de B in het rijtje ABC kan in dit plaatje (zie hiernaast) net zo goed worden gelezen als 13. Hiermee toon je inderdaad aan dat het waarnemen van feiten altijd contextgevoelig is. Maar betekent dat dan maar dat het geen zin heeft om de waarheid te zoeken? Iets wat een spreekster voor hem beweerde en wat veel jeugdzorg-koude-grond-filosofen menen? Nee geenszins. Steven kwam ook niet tot die conclusie geloof ik. Hij vond juist dat je de discussie tussen die twee waarheden moet voeren. En voeg ik er dan aan toe (ik geloof niet dat ik hem dat heb horen zeggen) dan stuit je als het meezit op een diepere waarheid.
Steven ging nog even verder over oplossingsrichtingen voor ouderverstotingssyndroom en dacht daarbij uit te moeten tekenen dat ik voor escalatie ben en Justine van het Lorentzhuis voor de-escalatie. Eerst dreigde ik een beetje rood aan te lopen (waarmee deze uitspraak bijna selffulfilling werd,) maar ik greep soepel zijn eigen waarheidsfilosofie aan om uit te leggen dat je dat heel anders kan zien. Ik ben bijvoorbeeld voor het niet-belonen van ouders die conflicten om kinderen escaleren om zo het gelijk bij de rechtbank binnen te halen terwijl het Lorentzhuis…..; afin. Escalatie ter plekke ging Steven ook uit de weg door zijn uitleg dat escaleren in dit geval betekent dat ik het probleem naar macro-nivo til. Dat is nog steeds een wat oogkleppen-kijk op mijn verhaal maar het duidt wel een onderscheid aan met het verhaal van Justin. Ik ben er overigens ook voor dat mensen goed naar zichzelf kijken en dat heb ik nooit onder stoelen of banken gestoken.
Die andere scheidingsdeskundige had ik ook al met deze variant van de kretenzers (leugenaars)-paradox geconfronteerd (zie ook Gödel en Quine). Want als je zegt dat er geen waarheid is, wat zij beweerde, dan kan het natuurlijk ook zijn dat deze wijsheid ook zelf niet waar is. Oh maar feitenonderzoek moet wel repliceerde ze. Ah, alweer een nieuwe diepere waarheid?? Met betrekking tot het familierecht heb ik over waarheidsvinding al heel wat afgeschreven en gedebatteerd. Dus even een praktisch voorbeeld. ouder1 zegt dat de ander de omgangsregeling niet uitvoert en vice versa. Kan dat allebei waar zijn? Daar kun je een poging tot waarheidsvinding op los laten. Dan blijkt bijvoorbeeld dit: Ouder1 is wel eens te laat van het werk gekomen en heeft daarover wat slordig gecommuniceerd. Ouder2 vindt een onderling getekend contract geen omgangsregeling omdat die nog niet langs de rechter is geweest (maar ja waar heeft die ander zich dan niet aan gehouden?). Het kan ook voorkomen dat een vader een weekend wil ruilen en de moeder niet, de ruil niet doorgaat en dan kan worden beweerd dat de vader de omgangsregeling niet wilde uitvoeren. Terwijl hij het wel deed. Soms is het voor het constateren van zoiets handig als het overstappen van de kinderen even zorgvuldig wederzijds wordt bevestigd na of tijdens de overdracht (ideetje ter plekke van Carlo Korf). Door zo door te graven kom je vaak op heel wat anders uit dan het schijnneutrale van jeugdzorgers die roepen dat waarheidvinding niet nodig is en ondertussen bereid zijn leugens naar de rechters voor hun rekening te nemen. Onder het mom van “geen waarheidsvinding” mag er dan worden gelogen vinden ze. Dit uitgangspunt werd ooit door Mr Suyver een voorganger van Joris Demmink bekrachtigd in een brief die ook verder zelf bezijden de waarheid oreerde.
Dit alles naar aanleiding van het congres Herverbinden 2014 wat zeker interessant was, al was het maar omdat ik voor het eerst met mijn dochter samen een lezing gaf. Maar mijn herverbinding met de liegende en bedriegende bende van iets wat zich rechtstaat en justitie durft te noemen. Nee dat blijft moeilijk voor mij.
PS: Na het congres en het schrijven van dit blog blijft er natuurlijk nog van alles boven komen over waarheidsvinding. Ik zal dan toch maar even wat puntjes noemen, ook voor mij zelf.
– De kwestie van waarheidsvinding is ook macro doorgeschoten. In sociale wetenschappen lijk het wel haast ook niet meer van betekenis. Schijn van onderzoek zoals bij Ed Spruijt is genoeg om de zaak te bedotten.
– Als er dan toch meerdere waarheden bij ouders zijn dan wel de waarheid van twee ouder-kind relaties.
– volgt meer
Zo, n kleine twintig jaar geleden werden er door de Raad voor de Kinderbescherming wel eens nieuwe richtlijnen (normenrapporten, WOPP S&O) ontwikkeld. Dan werd je daar als cliënten groep of als vertegenwoordiger daarvan nog wel eens bij betrokken. Bovendien was er in die richtlijnen ook nog wel eens wat zelfkritiek te bespeuren.
Nu is er op proef blijkbaar al een nieuwe concept-richtlijn scheiden ingevoerd door jeugdzorg terwijl die blijkbaar nog geheim is. Maar gelukkig was hij met enig zoeken nog boven water te halen. De richtlijn is als bijlage bij dit blog gevoegd. Evenals een invoeringsplan en het laatst vindbare jaarverslag van deze onderneming dat inmiddels net als die andere stukken ook off-line was gehaald, maar nog net met googlecache was terug te halen.
Uit de stukken blijkt ook dat er een erg intieme club met de kwestie bezig is geweest. Zeker geen kritische volgers van Jeugdzorg zo te zien. Kern vormen Ed Spruijt en Inge Valk en mensen van net Nederlands Jeugd Instituut. En natuurlijk mocht Mevrouw Groenhuijsen niet aan dit incrowd-clubje ontbreken. Afin allemaal mensen waarover u op deze mijn sites meer kunt terugvinden.
Ik kan niet genoeg waarschuwen voor de gevolgen van de manier waarop Ed Spruijt zijn macht gebruikt en de manier waarop de wetenschappelijke mores door hem een aantal keren met voeten werd getreden. Ik zette dit gebrek aan wetenschappelijke integriteit nog een keer voor u op een rij.
Gaat Deventer het jeugdzorgbudget beperken? Als het aan de SP ligt wel! In december kwam de staatssecretaris met Jeugdzorg Nederland overeen om een garantie af te geven voor een budget van minimaal 80% van het huidige. Daarmee zouden ze relatief gunstig uitsteken boven de bezuinigingen tot 70-75% van de overige sectoren die naar de gemeentes overgaan. Bovendien werd op deze manier een poging gedaan om de beleidsruimte van de gemeentes toch weer te beperken. Niet de lusten, wel de lasten. Ook krijgen de gemeentes extra geld om de transitie van jeugdzorg voor te bereiden.
Ik had aan de SP-afdeling voorgesteld het budget zo laag mogelijk te houden en in ieder geval onder de 70% te houden van het huidige. De programmacommissie vond het in eerste instantie geen voorstel om over te nemen. Het zou om landelijke zaken gaan, het structureel falen van jeugdzorg zou niet zijn aangetoond, de percentages ongewis.
Maar ik had gelukkig besloten om al mijn moed nog een keer bijelkaar te rapen,. Ik nam geen blad voor de mond, noemde jeugdzorg een repressieve organisatie, vermeldde met zoveel woorden de vuile handen van Nine Kooiman (Tweede Kamer SP) en Quik Schuijt (Eerste Kamer SP), ik haalde professor Clarijs aan met betrekking tot de slechte resultaten van jeugdzorg en de decennialange inerte opstelling van ze. “Een slechte leercurve” voegde ik er aan toe. En natuurlijk de opmerkingen van de kinderombudsman over “perverse prikkels” bij uithuisplaatsing (zie vorige blogs)
Er waren leden die vonden dat ik beter had kunnen voorstellen dat er meer en beter inhoudelijk gewaakt moet worden. Aan dat soort zachte uitspraken zijn ze wel gewend bij jeugdzorg; dat helpt niets, is mijn opvatting.
Leve de democratie. In de tweede ronde bleek de programmacommissie alleen nog bezwaar te maken tegen het exacte percentage. Op voorstel van een van de aanwezigen werd deze passage vervangen door “jeugdzorg niet minder te bezuinigen dan de andere sectoren” Met deze verandering werd de strekking van mijn voorstel met algemene stemmen aangenomen door de ledenvergadering.
Behalve blij met de uitkomst was ik ook tevreden met mijn optreden op zich. Ik had geen blad voor de mond hoeven te nemen. Kwaadheid hoeft begrip bepaald niet in de weg hoeft te staan.
Ik moest denken aan de keer dat ik als voorzitter van de commissie familierecht van het Platform Samenwerkende organisaties in Jeugdzorg en Familierecht werd teruggefloten omdat ik in een reactie in het kinderbeschermingsblad Perspectief de zinsnede “daar lusten de honden geen brood van” had durven te gebruiken.
Ik moest ook denken aan de keer dat ik door een actiegroepgenoot werd gestimuleerd om mijn kwaadheid er wel gewoon te laten zijn. Dat werkte toen prima, met goede resultaten. Samen verantwoordelijkheid nemen voor je kwaadheid. Daarover valt nog veel te leren in de vaderbeweging. Niet inhouden als je kwaad bent maar er verantwoordelijkheid voor nemen. Wees de baas over je kwaadheid.
PS:SP Ik dank ook de aanwezige SP-ers voor hun welwillende oor. Met name gemeenteraadslid en lid van de programmacommissie Kitty Schmidt. Zij is een goed voorbeeld. Ze heeft de SP-instelling die ik ook ken van mensen als Renske Leijten en Krista van Velzen (waar is ze?), en wat je ook wel eens buiten de SP tegenkomt bijvoorbeeld bij de partij gemeentebelangen in Deventer (heel iets anders dan Deventer Belang van geldverkwister de Jager)
Dat was snel. In mijn blog van 2 dagen geleden legde ik nog mijn hypothese uit dat Jeugdzorg niet naar oplossingen streeft omdat dat geen geld oplevert. Gisteren kwam kinderombudsman Marc Dullaert in Een Vandaag al met zijn opmerking dat Jeugdzorg teveel perverse prikkels heeft, bijvoorbeeld om uit huis te plaatsen omdat dat meer geld oplevert dan preventie of minder destructieve oplossingen.
De woordengroep “Perverse prikkels” is een mooie manier om aan te geven dat niet altijd alles wat fout gaat ook een complot is. Het is niet zo dat dagelijks jeugdzorgbestuurders om de tafel gaan zitten om te overleggen welke kinderen we nu weer eens uit huis gaan plaatsen om de kas te spekken. Perverse prikkel duidt op een geheel van interacties tussen stimuli en responses. De neuzen gaan als het ware maar al te makkelijk richting het geld staan. Maar als je daar de vinger op wilt leggen dan wordt je wel vaak op een georganiseerde manier buiten de deur gewerkt. Dat heeft weer veel meer een complotkarakter vaak.
In het parlement (ik was gisteren nog even in de Eerste Kamer) maken velen zich zorgen over de korting op jeugdzorg. Ik lees nu zelfs dat er mensen zijn die vinden dat jeugdzorg meer geld moet krijgen zodat ze die extra inkomsten van uithuisplaatsingen niet meer nodig hebben. Nee nee Minder uithuisplaatsingen kost gewoon minder geld. Preventie is goedkoper. Jeugdzorg kan makkelijk met de helft toe.
Ik wacht nog steeds op antwoord over mijn heel goedkope preventieve plannen. Zie mijn vorige blog.
En nog even dit; nu we het al hebben over perverse prikkels in het bankwezen, de wetenschap en jeugdzorg moeten we dat dan niet eens allemaal op een hoopje gooien, samen met de opdrijvende werking van de wapenindustrie en dat gewoon weer banaal kapitalisme noemen? Of doe ik nu weer een beetje teveel SP-achtig? Nou nee want de SP is voor meer jeugdzorg.
PS over SP: De insiders weten het. Ik ben zelf lid van de SP en breng zelfs nog af en toe een huis-aan-huisblad voor ze rond in een paar straten in Deventer.
De SP heeft een paar mooie dingen gedaan in het familierecht. Bijvoorbeeld het aangenomen amendement van Jan de Wit over gelijkwaardig ouderschap.
Doordenkend over dit blog kun je zeggen dat de opstelling van de SP een overall perverse prikkel is voor Jeugdzorg. Je trekt werk aan, zegt dat je het niet aankunt en je krijgt meer geld, als het aan de SP ligt. Bob legt in de tweede reactie hieronder terecht de vinger op een van de zere plekken. SP-kamerlid Nine Kooiman. Haar houding en die van enkele andere volksvertegenwoordigers met dit dossier tegenover het volk dat kreunt onder de lasten van jeugdzorg en rechtspraak (in twee betekenissen) is arrogant te noemen. Zij komt als veel SP-ers uit deze sector. In zekere zin zou je kunnen zeggen dat deze sector ook nog een perverse prikkel voor de SP is. Ledenbehoud.
Ik heb besloten in ieder geval mijn werkzaamheidjes voor de SP op te schorten. Ik weet helaas nog geen betere andere partij met enige aanhang. De SP heeft over een aantal andere zaken goede standpunten. Maar het moet niet zo doorgaan. Jeugd is het belangrijkste wat we hebben. Inmiddels heb ik ook besloten de plaatselijke ledenvergadering nog maar eens aan te spreken.Inmiddels actie ondernomen ivm jeugdzorg en de SP: wijzigingsvoorstel
Ik ben een complottheorist. Dat durf ik nu rustig te zeggen. Dankzij de website WantToKnow kwam ik op het spoor van een artikel gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek dat niet alleen goed beschrijft hoeveel betrouwbaarder de, vaak als complottheoristen omschreven, denkers argumenteren maar ook hoe geloofwaardiger dat is dan de conventionele theorieën.
“Complottheorieën” en zeker “complottheorist” zijn misleidende woorden. De facto wordt daarmee het niet-officiële standpunt over een gebeurtenis aangeduid. De theorie van de Amerikaanse overheid dat 9/11 een complot is van Al Quaida uitgevoerd door 19 kapers is uiteraard ook een complottheorie, alleen noemen we dat niet zo. Hebben alle overheden altijd gelijk gehad dan over de door hun aangehangen complottheorieën? Nee gelukkig niet. Een van de vermaardste complottheorieën is die van de Nazistaat over de Joden. Ik, en de meesten met mij denken dat die complottheorie niet klopte. Wij denken dat er juist een complot tegen Joden was. Maar zelfs als je het met alle geweld andersom zou willen zien dan nog zijn er dan staten die een onjuiste complottheorie verkondigden.
Als ik ervan wordt beschuldigd complottheorieën aan te hangen, dan valt me vaak bovenop bovenstaande negatieve associatie, connotatie, op dat anderen in mijn denken vaak ten onrechte complotgedachten denken te zien. In werkelijkheid denk ik vaak helemaal niet over, of in, complotten maar over door mij aangetroffen veel verfijndere onbewuste constructies. Soms denk ik aan een combinatie van een beetje complot en een beetje veel onderbewust.
Formulier van de rechtbank Arnhem. Is de voorgedrukte voorkeur voor moeders veroorzaakt door een complot? Door Vincent Duindam cs vaak spottend (hij gelooft er niet in) de moedermaffia genoemd? Of is het het resultaat van reflexmatig denken en sterke onderbewuste voorkeuren? Of beide? Klik voor vergroting.
Mijn theorieën gaan vaak over jeugdzorg, of de door mij tot monopoliebedrijfstak benoemde maatschappelijk/economische sector familierecht. Het hele gebeuren is vooral een op allerlei duistere manieren in elkaar geschoven geheel van psychologische constructies waardoor cliënten van de jeugdzorg het gevoel moeten krijgen dat er met hun zelf van alles mis is en met de jeugdzorg vooral van alles goed. Het tegendeel is vaak goed aan te tonen, maar om te voorkomen of te verbloemen dat dat tegendeel wordt aangetoond zijn vaak wel weer tamelijk bewuste obstructies van onderzoek en dergelijke nodig. Oftewel, je kunt mij niet wijs maken dat Ed Spruijt (ea) niet goed kan nadenken, dus het kan goed zijn dat hij de zaak bewust bedondert. Ik kom straks nog even op dit eigen punt terug.
Soms kijk ik om me heen hoe dat met andere zogeheten complottheorieën gaat. Dan ligt 9/11 erg voor de hand natuurlijk. De aanval van 9/11 was een gebeurtenis waarbij de verhouding impact en impactmoment erg groot was. De fysieke klap was kort maar krachtig en de gevolgen groot. Ik kan aan zo ’n parallelspooronderwerp maar beperkt aandacht schenken. Een mijns inziens erg effectieve manier om er dan iets over te weten te komen is om op een overtuigend punt van een theorie tegenbewijs te zoeken (falsificatie). Dan neem ik wel een punt waar het een en ander over afgezocht is. Dus niet een punt waarvan het tegenbewijs toevallig kan ontbreken of toevallig slecht zijn. Zo’n punt, waar veel over is gesproken en geschreven, is mijns inziens het rechtstandig en met ongeveer de op aarde heersende standaardvalversnelling naar beneden komen van een gebouw dat niet door vliegtuigen geraakt is en waar slechts enkele, niet ruimtelijk netjes verdeelde verspreide branden woedden. Het gaat dan dus om WTC 7 dat uren na de collaps van WTC 1 en 2 neerging. De critici van het officiële overheidsverhaal zeggen dat dat niet kan. Om zo evenwichtig en snel naar beneden te komen zou er praktisch nul weerstand van de constructie zelf en een evenwichtige verdeling van de schade moeten zijn geweest. Er moet dus volgens de critici van het overheidsverhaal iets anders aan de hand zijn geweest. Ik vind die kritiek overtuigend.
Wat zeggen de opponenten hierover. Als ik het goed heb begrepen zeggen de officiële onderzoeken er weinig over. maar ik moet toegeven dat het moeilijk is voor mij om alle onderzoeken te overzien. Misschien een mooie samenvatting in het Nederlands van de critici van de critici? Stichting Skepsis is daarvoor vaak de aangewezen organisatie.
Dan lezen we op de website van Skepsis, in een artikel van iemand die zich specialist hierin noemt, het volgende: “Overigens was de val geheel in overeenstemming met de wetten van de mechanica; de verhalen dat de gebouwen extra snel vielen kloppen niet. Er is ook geen mechanisme denkbaar waardoor iets sneller kan vallen dan met de gewone valversnelling.”
Ah zo doe je dat dus voor de argeloze lezer. De val was in overeenstemming met de wetten van de mechanica: ja dank je de koekoek. Als ze er niet mee in overeenstemming zouden zijn dan zouden ze geen wetten van de mechanica mogen heten. En dan wordt die bewering nog een keer met een prachtige dubbele hyperbolische tautologie bekrachtigd. Zou er iemand ergens wat anders hebben beweerd dan? Voor de argeloze lezer wordt die suggestie wel gewekt vrees ik, althans zoiets. Het probleem volgens de critici (vaak dus complottheoretici genoemd) was namelijk niet dat ze sneller zouden vallen dan de door valversnelling veroorzaakte valsnelheid. Ze verklaarden zelfs niet dat ze sneller naar beneden zouden zijn gekomen dan alleen met valkrachten (zwaartekracht) verklaard zou kunnen worden (want ja dat kan weer wel; bijvoorbeeld door eventuele andere krachten) . Het probleem volgens de critici was juist dát ze met zo goed als de vrije valsnelheid naar beneden kwamen en niet langzamer.
In dit geval lijkt het erop neer te komen dat verdedigers van officiële theorieën maar wat projectief aanrommelen terwijl juist de critici goed naar argument en tegenargument kijken. En dat komt goed overeen met de uitkomsten van genoemd onderzoek.
En er lopen waarschijnlijk ook mensen rond die de opdracht krijgen (oef complot) om onzin te verkondigen om de critici in een verkeerd daglicht te stellen. Ingewikkeld. Daarom dus even terug naar simpel. Dit ene voorbeeld over WTC 7. Ik hoorde net in een filmpje Ray Grifin opmerken dat een goede theorie te toetsen valt. Inderdaad een theorie hoeft niet direct waar te zijn. Een theorie moet toetsbaar zijn. De theorieën van die zogeheten complottheoristen zijn toetsbaar. Probeer maar eens iets in te laten storten op de manier waarop WTC 7 naar beneden kwam. Dat is nog niet gelukt. Althans zonder gebruik van explosieven dan. Want mét explosieven is het juist weer heel vaak gelukt. Je kunt op internet heel veel filmpjes vinden van gecontroleerde demolitie. Vaak willen we namelijk dat een sloop zo mooi mogelijk verloopt om schade aan de omgeving te beperken. Daar is dan wel een team experts een weekje of zo mee bezig geweest.
Ok. Dus nu wil ik graag een theorie van mijzelf gaan toetsen. Iets dat veel lijkt op een complottheorie. Namelijk dat het zou kunnen dat makkelijke stappen naar oplossing van scheidingskinderperikelen wordt afgehouden door de genoemde machtige bedrijfstak familierecht. Zelf heb ik, dik een half jaar geleden, op Debat op Twee een suggestie van advocate Petra Slingenberg omarmd die al eerder terug te vinden was in de verklaring van Langeac en eerdere artikelen van mij en anderen. Maak direct bij kinderplannen goede afspraken over opvoeding en verzorging onder de verschillende condities. Voor details zie mijn blog hierover. Over deze stap zijn toen ter plekke sluitende afspraken gemaakt met een jeugdzorgdirecteur. Hij zou beslist voor het geld zorgen. Ik zorg dan wel voor de opzet (samen met Petra). Wetswijziging is er niet voor nodig al zou het aardig zijn als er in dit kader wat meer nadruk zou komen op het handhaven van civiele afspraken over kinderen. gewoon een goede campagne waarin je goed uitlegt hoe je wat kunt vastleggen en hoe je je eigen arbitrage regelt enzovoort. Inderdaad zonder jeugdzorgers rechters en ander volk wat zich in dit opzicht eigenlijk alleen maar verdacht heeft gemaakt. En veel geld kost het ook niet. Simpel.
Inmiddels is er, om een lang verhaal kort te maken niets van terecht gekomen. Ik denk omdat Jeugdzorg Nederland het een te goed plan vindt en het als bedreiging ziet voor hun broodwinning. Al dan niet bewust. Er speelt natuurlijk ook een soort ingeslepen gewoonte om alles af te kraken wat niet van hunzelf of hun vriendjes Spruijt, Groenhuijsen c.s komt. Om mijn theorie te toetsen heb ik opnieuw een mail gestuurd aan betrokkenen. Een heel klein beetje scherp.
Als er nu niets gebeurt dan hebben ze dus niet een paar tienduizendjes over voor een serieuze poging wat te veranderen aan de heikele toestand van het familierecht. Schaden kan het plan absoluut zeker niet. En al zou het maar een paar vredeverbindingen (ipv vechtscheiding zie vorig blog) schelen dan is het geld er al uit.
Als Jeugdzorg er wel op ingaat dan is daar overigens nog niet mee aangetoond dat ze helemaal van goede wil zijn. Misschien voelen ze een hete adem en verder allerlei mogelijkheden om het binnenskamers anderszins te frustreren. Maar als ze er niet op ingaan dan vind ik het bewijs voor mijn complottheorie wel geleverd.
Met deze doorwrochte bijdrage aan de ontwikkeling van een theorie over complottheorieen mag ik nu wel een complottheoreticus worden genoemd in plaats van een complottheorist. Met dank aan mijn lezers voor het helemaal doorworstelen van deze recordlange blog.
ps: Skepsis is in Nederland dé plek voor de bestrijding van vermeende complottheorien. Dat de stichting Skepsis gewoon toevallig slecht werk aflevert en dat ze minder relevant zijn om een beeld te krijgen van de kwaliteit van de weerlegging van de onconventionele theorieën is geen voor de hand liggende gedachte. Ik heb net even zitten te neuzen in hun bronmateriaal en dat geeft wel aanleiding om te zien dat dit bronmateriaal hun uitspraken niet dekt. Die vreemde passage over de mechanica staat in hun bronnen anders beschreven. In die bronnen staan dan wel weer andere vreemde dingen. Hoe dieper je in de materie duikt, waarbij opvalt dat de onconventionelen veel moeite doen om voor en tegen af te wegen, hoe vreemder en tegenstrijdiger de argumenten van de conventionele theorieen zijn. Maar uiteraard is Skepsis op zich maar een voorbeeld van hoe het eraan toegaat.
Let op: Skepsis heeft gereageerd hieronder door mij als reactie geplaatst.
“Wat gaat vader nu doen vroeg ik mijzelf af. Bang was ik niet; vader zou er wel een reden voor hebben, al begreep ik niet wat hij van plan was.” (kinderbijbel Cramer -Schaap)
Je vader zal maar met een mes klaar staan om je te doden in opdracht van God. maar gelukkig vaders hand beefde. Was dit wat God wilde vroeg zijn vader zich steeds weer af. Maar ook; was dit wat hij zelf wilde? Juist op dat moment……
Nee dit ging eigenlijk niet over het familiedrama in Schoonloo, maar over Abraham die volgens de bijbel zijn zoon Isaac zou moeten offeren aan God. In opdracht van God. Pas op het laatste moment bracht een engel de boodschap dat dit niet door hoefde te gaan. De les uit deze geschiedenis is een heikel punt voor theologen. Zelf zie ik in dit verhaal dat God’s wil geen excuus is voor eigen verantwoordelijkheid. Behalve dat de bijbelse God (per saldo) niet wil dat er kindoffers gebracht worden, wil God Abraham ook niet ontslaan van zijn eigen verantwoordelijkheid om uit liefde te handelen. Deze wilsparadox valt samen in de bevende hand van Abraham. De vraag of Abraham zoals in veel familiedrama’s na het doden de hand aan zichzelf had kunnen slaan kunnen we gelukkig nu buiten beschouwing laten.
Kinderen dreigen in de bijbel wel meer het slachtoffer te worden. Zo dreigde koning Salomon een kind doormidden te hakken om zo de ware aard van de vechtende “moeders” boven tafel te krijgen. De vrouw die koos voor de liefde voor haar kind en haar kind niet doormidden liet hakken won dit pleit. Niet door een goed peidooi, maar door liefdevol gedrag.
Wij mogen onze kinderen niet offeren voor wat voor idee of gevoel dan ook. In die zin valt de vader in het familiedrama in Schoonloo wat te verwijten. Ook wanhoop is geen excuus voor eigen verantwoordelijkheid. Maar ik pleit ook voor begrip voor menselijk drama. Menselijk drama wordt vaak veroorzaakt door institutioneel geweld. Dat institutioneel geweld is in dit soort gevallen vaak het contra salomonswijsheid handelen van rechters en aanverwanten die kinderen al de vernieling in helpen voordat een vader of moeder tot deze wanhoopsdaad overgaat. Dit door ze juist toe te wijzen aan de ouder die het kind wel als bezit beschouwt (en dan nog met een grote voorkeur voor de moeder).
Leonard Cohen schreef en zong ooit het lied The story of Isaac waarin de volgende passage opvalt: You who build the altars now to sacrifice these children, you shouldn’t do it anymore. Diegenen die in deze tijd de kinderen op de slachtbank leggen. De wetenschappers, jeugdzorgers en rechters die weigeren om met een blik van liefde te kijken en vals uit naam van Salomon juist wel kinderen op het altaar leggen om ze doormidden hakken, geestelijk mishandelen van kinderen mogelijk te maken, mogen zich eens bezinnen op de gevolgen hiervan.
Mensen absurde verwijten maken en dan vervolgens, als de beschuldigden het wagen hun mond opentrekken de tong afsnijden. Dit laatste gebeurt niet letterlijk in Nederland, maar figuurlijk zeker wel en regelmatig.
Nadat ik zelf weer eens met dit principe in aanvaring kwam moest ik denken aan Jan Hop die de tong was voor veel gedupeerden van jeugdzorg. Gedupeerden die hun mogelijkheid tot verweer werd afgenomen door Jan Hop buiten te sluiten als procesvertegenwoordiger. Ik zocht het mooie verslag op dat ik er in 2007 van maakte. Oef, per ongeluk niet meer op internet. Nu terug met wat stilistische aanpassingen. Gaat dat lezen; het is best een humoristisch, nou ja sarcastisch, leesbaar verhaal. Maar als je daarna gaat lezen hoe de rechtbank het zelf verwoordde in haar vonnis lijkt het wel of het over een heel andere zitting gaat.
Onlangs werd mijzelf door een club van zelfbenoemde pseudonieme encyclopedisten op wikipedia de mogelijkheid ontnomen te reageren op beschuldigingen als zou ik een leugenaar zijn, een pov-pusher, een “soort figuur” een klier, niets van statistiek weten, een onbesuisde vaderactivist zijn en nog een paar van dat soort dingen. De speciale pagina met mijn verweer werd gewoon verwijderd onder het mom dat het teveel bitjes en bytjes zou kosten. Althans dat is zoals het formeel werd aangekondigd. De tong afgesneden. Maar die afgesneden tong is hier op mijn blog terug te vinden. WordPress heeft gelukkig nog een heleboel ruimte voor mijn bitjes en bytjes.
Het is mij veel vaker gebeurd. Het beste wat je erover kunt zeggen dat het afsnijden van de tong van iemand, geen bewijs is van het gelijk. In tegendeel.
Ik voel me vertoornd. Toorn wat is dat? Nou dat had u tot voor kort ook kunnen opzoeken in Wikipedia, maar omdat ik dat lemma maakte, is het voor de zekerheid ook maar verwijderd. Want tegen de zin van de zelfbenoemde groep anonieme encyclopedisten die me eerder bestreden.
Overigens U hoeft natuurlijk helemaal geen encyclopedist te zijn om iets te zeggen of te doen op wikipedia. Dat is helemaal het beleid niet. Het officiële beleid is “voel je vrij en ga je gang” en “Deze encyclopedie wordt gemaakt door mensen zoals u”. De praktijk is dat je je blijkbaar als pseudoniemerik op dit waanidee kunt beroepen om anderen weg te jagen, terwijl je zelf niet aan dat ficieve beleid voldoet. Veel (potentiële) bewerkers op wikipedia zijn daardoor al weggejaagd. Dat is verontrustend voor een site met zoveel invloed.
Het beruchte formulier van de rechtbank Arnhem (zie blogjes terug) is nu ook als plaatje van de internationale wikipedia afgehaald. Onder het mom: “it is not the uploader’s own work and it is not apparent that copyrights are released here”. Dat is toch fijn dat ik terug mag lezen dat ik niet stiekem zelf een formulier van de rechtbank Arnhem heb geschreven. Maar die auteursrechten…..zou dat bestaan dat er auteursrechten berusten op een vals formulier van een rechtbank? Welke jurist uit mijn lezerspubliek wil daar nu eens bij de wikimedia een punt van gaan maken. Ik kan niet alles zelf toch? En ondanks de schijn van het tegendeel; iedereen mag zich volgens de wikimediapolicy ermee bemoeien.
Als ik als kind weer eens op mijn kop gevallen was moest ik vaak naar het ziekenhuis om het te laten hechten. Als je als kind een hechtingsstoornis oploopt dan zijn de wonden vaak zo diep dat het moeilijker hechten wordt. Een kind heeft het nodig zich te hechten aan zijn ouders, anders loopt het het risico op een geestelijke tik.
Afgelopen vrijdag was ik op het professionalcongres van de organisatie “met pappa en mamma mee” Het interessantste vond ik een lezing van de Leidse hoogleraar Femmie Juffer over hechtingstheorie.
Hoewel ik aardig wat van hechting af weet is het mooi om alles op een mooie manier nog een keer gepresenteerd te krijgen. Ook de filmpjes waren daarbij een mooie aanvulling. Heikel punt was de voortzetting van de veilige hechting na scheiding. Mevrouw Juffer verkondigde de opvatting dat het hebben van twee huizen voor een kind toch een bedreiging was voor de veilige hechting omdat het zijn vertrouwde omgeving zou moeten missen. Dit is een prominent argument tegen gelijkwaardig ouderschap als de ouders niet bij elkaar (blijven) wonen.
Op mijn vraag om wat meer argumenten t.a.v haar standpunt bleek de hardheid van dit punt mee te vallen. Ik stelde dat als het kind zijn bekende speelgoed en knuffels en vooral dus de betrokken ouder met de daarbij behorende opvoedingsgewoonten en rituelen niet zou hoeven missen, ik me een onbedreigde hechting kon voorstellen. Femmie erkende dit en wilde zelfs nog wel meegaan in mijn vervolgstelling dat het in bepaalde gevallen een voordeel zou kunnen zijn dat in gescheiden gevallen de ouders meer eigenheid mee zouden kunnen geven aan de ontwikkeling van hun opvoedingsrelatie. In termen van hechtingstheorie zou je kunnen zeggen dat het de sensitiviteit kan verhogen. Peter Prinsen, refererend aan de wet, ontlokte haar nog de explicietere uitspraak dat ze voorstander is van gelijkwaardig ouderschap.
Verder valt het op dat Professor Juffer allerlei handelswijzen die bij kinderbescherming en jeugdzorg aan de orde van de dag zijn rangschikt onder de noemer kindermishandeling. En terecht.
Ik wil ook nog wat vertellen over de presentatie van de nieuwste SIRE-campagne (met Ed Spruijt als adviseur). Maar daar ga ik een aparte blog aan besteden.
Een ander verzetje was deze week de open dag van een van Joshua's mogelijke nieuwe middelbare scholen. Heel anders dan die van mij vroeger.
Lange haren verboden. In de late jaren zestig was dat nog steeds de lijn van Nederlandse scholen. Maar in het licht van de opbloeiende cultuur van verbeelding aan de macht was dit niet meer te handhaven.
Op mijn middelbare school maakte de directie (de conrector van orde) er een punt van. Ouders werden gevraagd hun kinderen de haren kort te knippen. Wij als scholieren roken dat hier ons puberaal verzet door kon marcheren naar een terecht verlangen naar vrijheid. Daarmee werd ook op onze school, ver weg in het zuiden, de aansluiting gemaakt bij het Amsterdam van Provo’s en kabouters. Een echte verzetsbeweging was geboren.
Inmiddels groter geworden heb ik mijn wilde haren nog niet verloren. Het veel idiotere adagium van de maatschappij dat vaders geen gevoel mogen hebben voor hun kinderen kan nu al weer twintig jaar op heftig verzet van mij rekenen. Zo snel als we in de zestiger jaren succes hadden, zo lang duurt het nu om dubieuze dingen, het verbod om je om je als progressieve vader te profileren, te veranderen.
Onlangs belde een medewerker van het Sittardse museum het Domein om te vragen of ik dat verzetspamflet van destijds nog in mijn bezit had. Enthousiast kon ik hem mededelen dat een van de zeldzame exemplaren in mijn bezit was. Er waren er destijds maar iets van 50 gestencild op een oude ratelende machine van de PSP-afdeling. Maar gelukkig dacht de rector (dat zou je nu directeur noemen of zo) dat ie ons wel af kon serveren door de brief letterlijk voor te lezen door de schoolintercom zodat iedereen de tekst kon vernemen. Wij blij want zo werd dus toch de hele school bereikt. Het tegengas van de autoriteiten werkte indertijd wel vaker contraproductief.
Binnenkort dus in het museum. Ook een van mijn verzetsgroepgenoten, Paul Frissen, heeft inmiddels in een column gememoreerd hoe het er in die jaren aan toe ging. Ik moet het even met internet doen, maar zijn verhaal valt te lezen in het blad Binnenlands Bestuur. Daar weet hij een mooie koppeling te maken met de “meer-ingrijpen-ideologie” uit het kindveiligheidsonderzoek van de onderzoeksraad van Pieter van Vollenhove. Het verzet lijkt misschien een beetje op dat tegen de conrector van orde van destijds die ook vond dat de ouders het niet goed deden en moesten worden gekappitteld. Net als van Vollenhove. Ook Paul meldt dat zijn omgeving soms vindt dat hij de wilde haren wellicht nog niet helemaal verloren heeft.
De aardige zandpaadjes van het Brabantse groene hart tussen Den Bosch, Eindhoven en Tilburg zijn met behulp van veel regen maar vooral van die onmenselijk grote draken van landbouwmachines verworden tot onbegaanbare moddertrace´s.
Alle aardige manieren waarmee we proberen als mensen tot mekaar te blijven verhouden, ook na scheiding, ook als gemotiveerde hulpverleners mensen als mensen willen blijven benaderen, lijken soms vast te lopen in de modder van een familierechtsbedrijfstak. Een bedrijf dat soms als een draak van een machinerie over menselijkheid heen rolt. Het laatste wat we dan moeten doen is met de ontstane modder te gooien. We blijven begaanbare paden zoeken.
Kiezen voor kinderen is kiezen voor ouders. Dat was ongeveer mijn centrale leus bij de bemoeienissen met de opleiding van KIES-coaches. In principe wisten ze dat al. Maar iedereen mag terecht bang zijn dat het KIES-programma de dynamiek volgt die ook advocaten en scheidingsbemiddelaars vaak zijn gevolgd toen duidelijk werd dat er vooral veel geld kon worden verdiend aan scheidingen.
In mijn lezing vrijmiddag voor een aantal coaches viel me op dat ik de ruimte kreeg om die gevaren te laten voelen zonder dat het vervelend werd. Integendeel zelfs over Spruijt zijn gedachtegoed kon ik het hebben zonder dat er iemand, inclusief ondergetekende in een spasme terecht kwam. Deze scheidingscoaches zijn gewend om met tegenstrijdige opvattingen om te gaan en denken vooral aan het punt waar het weer samenkomt, niet perse in het midden maar wel aan de horizon. Ik denk veel aan de grenzen die dienen te worden gesteld. Mijn gehoor af en toe meer aan het masseren van de weerbarstige praktijk.
Hoe het ook zij, we hebben gemeen dat we aan beide kanten het kind als referentiepunt nemen. Het kind in ons zelf, het kind dat we opvoeden, het kind dat hulp nodig heeft. Het kind dat niet van zijn ouders mag worden gescheiden .
Dus niet een goedkoop, maar duurverkocht “belang van het kind” maar het inzetten van ons zelf voor de integriteit van het ouderschap. Integriteit als woord voor de onverbrekelijkheid van het ouderschap als geheel, maar ook integriteit als de morele gids die ons stuurt en de innerlijke heelheid van onze persoon zou kunnen weerspiegelen.
Nog voordat Steven Pont het had uitgelegd, zag ik al waar het naar toe ging. Waarheid is niet eenduidig want de B in het rijtje ABC kan in dit plaatje (zie hiernaast) net zo goed worden gelezen als 13. Hiermee toon je inderdaad aan dat het waarnemen van feiten altijd contextgevoelig is. Maar betekent dat dan maar dat het geen zin heeft om de waarheid te zoeken? Iets wat een spreekster voor hem beweerde en wat veel jeugdzorg-koude-grond-filosofen menen? Nee geenszins. Steven kwam ook niet tot die conclusie geloof ik. Hij vond juist dat je de discussie tussen die twee waarheden moet voeren. En voeg ik er dan aan toe (ik geloof niet dat ik hem dat heb horen zeggen) dan stuit je als het meezit op een diepere waarheid.
