Het liedje Father and Son van Cat Stevens is het muzikale boegbeeld van de (klassieke) vader-zoon-verhouding. Het gaat eigenlijk over de onafwendbare verwijdering tussen een opgroeiende puber en zijn ouders. Deze uit zich vaak vooral in de relatie Vader-Zoon. I know I have to go.
Een relatieve afstand die een noodzakelijk element van de opvoeding is.
De afstand tussen vaders en kinderen die in de huidige westerse samenleving optreedt is van een heel ander soort. Een diepingrijpende desastreuze en chronische verwijdering die haaks staat op het gezonde proces dat met veel gevoel in dit lied wordt bezongen. Ik heb het lied al vaak zelf proberen te zingen, nadat ik het me overigens met veel passie door een vriendinnetje ooit liet voorzingen (“find a girl settle down”?; ho maar).
Maar zo mooi gezongen en in theatrale vorm gegoten als in deze clip heb ik het nog niet eerder gezien.
het roemruchte haardotje in het doucheputje, elders uit het internetputje gevist
Dolle Mina is al weer 40 jaar oud. Dat vernam ik gisterenochtend van het onvolprezen radioprogramma Onvoltooid Verleden Tijd.
“Wij waren de slaaf van de man en moesten daarom de haardotjes uit het doucheputje halen.” zo beweerde een hooggeleerde historica Petra de Vries die zelf nog bij de club had gezeten. In die tijd was de laatste kolenmijn nog niet gesloten. Mijnen waar honderden mannen de hele daglichtdag onder de grond vieze zwarte kolen moesten winnen voor hun geliefde vrouw en kindertjes die, doucheputje of niet, dan toch in ieder geval van de zon konden genieten.
Ik heb nooit onder stoelen of banken gestoken dat ik mezelf feminist acht, in 1970 al helemaal. Maar af en toe vraag ik me wel af welke verblinding mij destijds begeesterde. Het moet iets te maken hebben met mijn moeder, die overigens niet speciaal goed was in het verwijderen van haardotjes uit doucheputjes. Ik kan me mijn vader een keer herinneren met een klacht over de haardotjes van mijn moeder die híj juist uit het doucheputje haalde.
Ik heb zelf in diverse woongroepachtige situaties gewoond, waaronder een studentenflat met alleen heren. Kan me niet herinneren dat de douche ooit overstroomde. In gemengde situaties waren het inderdaad iets vaker de dames die de nood hoog achtten om er wat aan te doen. Maar het gezeur wilden we er dan eigenlijk weer niet bij.
Zelf vond ik het wel iets van even snel grip-grijp weg. Om er nou zo’n onfris punt van te maken… Kijk die mijnwerkers vonden het ook moeilijk onder de grond. maar ze waren trots op wat ze moesten doen voor hun gezin en bakten er wat van. Zo werden ze een beetje de helden. Zouden die schoonmakende en zorgende vrouwen dat gemist hebben? Volgens mij werden ze door de mannen op handen gedragen.
Afin, er waren ook zeker punten waarin de Mina’s gelijk hadden. Er was inderdaad geen volledige wettelijke gelijkstelling in het gezin en ik zie ook de achterstelling wel in de zelfstandige economische mogelijkheden. Volgens de Mina’s was het huwelijk de bezegeling van de vrouwenslavernij.
Verder waren er nog problemen over abortus en de afwezigheid van vrouwenpiesbakken. Durf er trouwens om te wedden dat die dan wel net als de herenurinoirs, door mannen zouden moeten worden schoongemaakt. Inclusief de haardotjes.
Als je het netjes wilt weggooien moet je trouwens ook nog eerst met een tang het metalen rugwerk eruit trekken.
Op 15 januari ook nog een kalender gekregen voor het nieuwe jaar. 2010 althans. Nadat ik me al twee keer een slag in de rondte heb geërgerd aan dat soort onnodige kalenderpapierzooi die ik ongevraagd in de bus krijg en een extra aanslag is op milieu en de orde in mijn woonkamer en mijn hoofd. Ergens zonde om weg te gooien, maar wat moet je ermee?
De vorige was van Iedereen (nee gelukkig stuurt niet iederéén mij een kalender, maar mijn woningbouwvereniging héét Iedereen, tsja..).
Deze is dus van de organisatie voor gelijke behandeling van alles en nog wat, behalve vaders, Equality. Je moet wel een grote fan van ze zijn om op 15 januari daar nog plek voor te hebben.
Ze zijn niet bij de tijd. Prachtig om te zien dat ze zoiets dan ook letterlijk weten uit te drukken in het te laat opsturen van hun kalender met opdringerige weetjes. “Koers naar een machtig 2010”. Nou dat gaat al vast goed. Dik gesubsidieerde vervuiling.
Er was eens een meisje en dat heette Lisa. Haar moeder was arm en haar vader had ze al lang niet meer gezien. Haar moeder moest hard werken bij vreemde mensen om hun brood te verdienen. Haar vader was weggelopen vertelde haar moeder. Af en toe moest ze “pappa zeggen” tegen een vreemde meneer.
Lisa dacht dat haar eigen vader haar niet meer wilde zien. Zelfs de juffrouw van haar school wist niets over haar echte vader. Lisa was daar heel verdrietig over en was hem al bijna helemaal vergeten.
Zo begint mijn kerstverhaal, een variant op het meisje met de zwavelstokjes. Wie het helemaal wil lezen klikke hier
In mijn verhaal komt ook een kassajufrouw voor die Mies heet. Hoewel ik bij het schrijven van het verhaal voortdurend de Supermarkt op de hoek in mijn hoofd had, wist ik tot voor kort niet dat daar echt een kassajuffrouw werkt die de toch niet erg gebruikelijke naam Mies heeft. Ik zag het net op het bonnetje. Afin ik wens Mies net als mijn lezers een verlicht kerstfeest en een flitsend nieuw jaar.
Overigens is het geen toeval dat ook de school van het meisje een rol speelt in dit verhaal.
Een beetje haan kan wel dertig kippen aan. De baas zijn, zo u wilt. Maar als je als student met dertig kippen en maar een paar hanen in een hbo-klas zit kun je het er maar moeilijk mee hebben.
Toen ik een aantal dagen geleden op de Hogeschool van Amsterdam op bezoek was maakte iemand mij attent op het volkskrantartikel met het bijzondere kop: Niet meer met drie jongens tussen dertig kippen. Dit is een gepromoveerd citaat van een student van de hogeschool Utrecht. “Opmerkelijk voor de Volkskrant die toch zo bekend staat als feministisch angehaucht” gaf mijn zegsman als zijn mening.
Toen ik van de week op zoek ging naar een digitale versie van het artikel bleek de kop op de site van de volkskrant inmiddels geneutraliseerd tot “Nooit meer alleen tussen de meiden”. Voelden enkele studentes zich beledigd of was het een politieke correcte censor die toesloeg?
De genoemde hogeschool experimenteert met speciale jongensklassen, met een meisjesminderheid. Wat maakt jongens gelukkiger in een jongensklas? Dat ze niet meer betutteld worden. Want van betutteling worden ze lui. Concurrentie, niet met zijn vijven achter één computer. De paar meiden tussen de vele hanen zijn ook tevreden. Minder geroddel, gemoedelijker.
Het is goed dat er aan de verschillende onderwijsculturen van jongens en meisjes aandacht wordt geschonken. Door feminisering van de onderwijscultuur dreigen jongens achterop te komen. Niettemin zou ik niet uit het oog willen verliezen dat er ook jongens zijn die de wat meer feminiene sfeer kunnen waarderen. En andersom er dus ook meiden zijn die het wat meer hanige wel zien zitten. Leerzame momenten voor studenten van een maatschappelijk-werk opleiding. Af en toe wisselen dus.
Ondertussen prijs ik mij dus gelukkig dat ik op de terugweg van Amsterdam in de trein een verweesd gedrúkt exemplaar van de volkskrant van 3 december tegenkwam. Nu kan ik toch ook de oorspronkelijke koptekst nog archiveren.
Op een dag kwam de jonge Bowlby er achter wat hij gemist had in een moeder die het grootste deel van zijn verzorging en opvoeding aan een kindermeisje overliet (dat later weer verdween). Hechting. En daar heeft hij een punt van gemaakt. Onder andere met een lijvig rapport (1951) aan de Wereldgezondheidsorganisatie onder de titel Maternal Care and Mental Health. Hiermee maakte hij duidelijk dat je kinderen niet zonder consequenties voor hun geestelijk welzijn van hun primaire hechtingsfiguur kunt scheiden. Kinderen zijn níet zozeer aan moeders gehecht omdat daar het éten vandaan komt, maar omdat ze er een veiligheid in ervaren die cruciaal is. En snel voegde hij er achter aan dat dat natuurlijk niet perse alleen om moeders hoeft te gaan, maar ook andere primaire zorgers. Je zou zelfs kunnen zeggen dat Bowlby door de hechting los te koppelen van de borstvoeding de kansen voor vaderschap heeft geopend en daarmee een begin van een einde heeft gemaakt aan de zogenaamde Tender years presumption.
En juist ook váders kunnen zich erop beroepen dat het verbreken van de veilige hechting met hun kind desastreus kan zijn.
Helaas wemelt het in kinderbeschermingsland van mensen die juist vinden dat Bowlby de gróndlegger is van de Tender years presumption en dat hij het onweerlegbare bewijs zou hebben geleverd dat je kinderen vooral bij de moeders moet laten. En dit verhaal werd onlangs weer eens dik aangezet in het Tijdschrift voor Jeugd en Familierecht met een artikel van voormalig kinderbeschermer Pieter Vermeulen.
En ja hoor, al die rechters en advocaten in ons land gaan weer los met dat verhaal.
De vader van Bowlby? Daar vraagt u wat. Aan die kant van de familielijn zit nogal wat Gemist Vaderschap. Maar graag ga ik er nog een keer over verder. Wie weet wel in genoemd tijdschrift. [youtube=http://www.youtube.com/watch?v=SMTIlXavtqU&hl=en_US&fs=1&]
Ik moet in een blog wat kort van stof blijven en realiseer me dat ik daarmee een hoop nuances te kort doen. Dit terwijl het voor andere lezers misschien alweer een beetje zware stuff is. Indien u werk wilt maken van dit verhaal zou het goed zijn als u nog eens verder kijkt en googelt op fathers, Bowlby en attachment
“Mensenrechten? Daar gaan we weer. Denk eens aan het belang van je kind.”
“Maar mijn kind is toch ook een mens?”
De crux uit een discussie zo’n dertien jaar geleden tussen mij, Viola Holt en Else-Marie van den Eerenbeemt in het programma “Ik mis je zo”.
De moeder van onze dochter gebruikte “haar” kind als wapen om mij in de hoek te drukken. Ik weigerde terug te vechten, maar moest op een gegeven moment staande houden. De moeder schreef letterlijk dat mijn dochter nooit meer mijn achternaam tegen mocht komen, ze schakelde zij de rechters en de kinderbescherming in om mij verder in de hoek te drukken. Die accepteerden een achternaamswijziging. Ik weigerde hun als tegenstander te zien, maar moest me staande houden.
Uiteindelijk deed ik dat onder andere door een hongerstaking te beginnen midden op de Brink in Deventer. Voor de deur van het plaatselijke gerechtsgebouw waar een deel van de vertoning zich afspeelde.
Maar dat had ik niet moeten doen volgens Else Marie. Ik had een kaartje moeten sturen. Dat deed ik ook al, maar dat soort dingen werden door de moeder tegengehouden. En als je daarmee doorgaat kun je daarvoor van de rechter een boete opgelegd krijgen.
Elke uiting dat je nog leeft, dat je nog verzet pleegt tegen deze mishandeling van de ouder-kind-relatie wordt je, nog steeds, kwalijk genomen.
Een verwijt onder het mom van het belang van het kind, want als jij je als ouder niet gauw onzichtbaar maakt blijf je degene waartegen je kind te pletter wordt gedrukt.
Ik kom op dit verhaal omdat ik net de filmpjes van dertien jaar geleden uit de kast heb gehaald om te digitaliseren. Daar zit ook een filmpje bij waarin ik met Wouter deze traumatische ervaring met Else-Marie en Viola probeer te verwerken.
Het was mede aangrijpend doordat ik veel respect heb voor een aantal opvattingen van Else-Marie en haar ook graag citeer met een van haar uitspraken.
Ik kom er hier nog op terug, hopelijk met méér beeldmateriaal.
Er is een verschil tussen de benadering van mannelijke en vrouwelijke kinderen als het gaat om mishandeling. Dat was de korte samenvatting van een van de artsen in de NOVA-uitzending van woensdag.
Meisjesbesnijdenis mag niet en wordt in Nederland te vuur en te zwaard bestreden. Jongensbesnijdenis wordt de facto geaccepteerd. Een rede om met twee maten te meten zou kunnen zijn dat meisjesbesnijdenis zo’n veel ernstiger ingreep is. Dit blijkt echter lang niet altijd waar. Jongensbesnijdenissen zijn een fikse ingreep met mogelijke complicaties. Er zijn veel meisjesbesnijdenissen die minder erg zijn. Ook die erger zijn, ja. Jongensbesnijdenis is soms ingrijpender maar wordt als vanzelfsprekend afgedaan.
Het is in Nederland en de westerse beschaving meer in het algemeen gebruik en vaak wet, dat kinderen onder de twaalf jaar niet zomaar dit soort ingrepen mogen ondergaan als daar geen strikt medische noodzaak voor is.
Jongensbesnijdenis is een ongevraagd brandmerk . Zoals koeien vroeger een brandmerk kregen om aan te duiden bij welke eigenaar ze hoorden krijgen kinderen een brandmerk om te kunnen zien bij welk geloofsgenootschap ze zijn aangesloten. Bij koeien doen we het niet meer…..
uit wikipedia (onder licentie BY-SA): Jongensbesnijdenis is in een aantal niet-strafrechtelijke rechtszaken aan de orde gekomen. In arrest van 23 mei 2007 heeft de Hoge Raad in feite geoordeeld dat jongensbesnijdenis een ernstige vorm is van mishandeling of aantasting van het menselijk lichaam (LJN: BA6061). De rechtbank Zutphen zag in een uitspraak van 31 juli 2007 dat jongensbesnijdenis een ingreep is, die medisch gezien niet noodzakelijk is en bovendien onomkeerbaar (LJN: BB0833).
De Nederlandse regering stelt zich op het standpunt dat besnijdenis van jongens niet strafbaar is. Naar aanleiding van kamervragen van Ayaan Hirsi Ali antwoordde toenmalig Minister van Justitie Donner dat verwijdering van de voorhuid geen lichamelijk letsel oplevert, omdat het besnijden van jongens vooral zou gebeuren uit religieuze en hygiënische overwegingen.
“Onze Jan is manager geworden” is een liedje van mijn favoriete zanger Joop Visser. Het beschrijft heel goed de leegte die, met leegte gevuld, toch geld oplevert voor de zakkenvuller.
Vooral in de jeugdzorg is de managerscultuur een plaag die méér dan zómaar vervelend, desastreus is voor kinderen en ouders. Dat punt dringt ook langzamerhand door in de hoofden van Rouvoet en (vandaag) de NVG. In plaats van de slappe oplossingen en vaag gemopper van partijen van links tot rechts heeft tweede kamerlid Fleur Agema daar een goede oplossing voor. Laat een tijdje de werkvloer managen en zet wat managers met de handen aan het bed, vertelt ze vandaag in Trouw. Dit gaat niet specifiek over de jeugdzorg, maar daar gaat Fleur ook wel over. Zó ziet drastische verandering er inderdaad uit. Ik moet er wél direct bij zeggen dat Fleur heel wat anders is dan Geert. Ik vind Geert Wilders gevaarlijk (zie linken hieronder). Het is dan ook duidelijk dat Fleur worstelt met een paar PVV-standpunten. Eigenlijk zijn we geen elite-partij zegt ze; maar de PVV wil toch ook geen verhoging van belastingen voor meer zorg. Ze is er nog niet uit zegt ze.
Een tijd geleden viel Fleur al op door haar uitspraak dat het negeren van omgangsrecht (beetje verouderde term voor het recht op gezamenlijke zorg door de ouders) natuurlijk gewoon, niet lullen, tot een boete zou moeten leiden.
Misschien kan de PVV ook s zo’n managementshift doen en Fleur aan de top zetten. Of misschien moet Fleur wel naar de SP. Daar zal ze wel eerst haar krijtstreeppakje moeten inruilen voor een strijdkreetpak.
In de voorbije tijden was de vader het hoofd van het gezin en in die hoedanigheid ook de familiale plaatsvervanger van God. In veel gevallen mocht hij in nood uit dien hoofde optreden.
Het is duidelijk dat dat nogal wat onvrede kon brengen. Vooral omdat het goddelijke van God’s vertegenwoordigers wel eens ver te zoeken was. Dat geld overigens ook voor de hogere vertegenwoordigers die daartoe zelfs een ambt hebben aanvaard. Onlangs nog slechte berichten over een dominee die zijn kinderen bij de moeder weghoudt.
Inmiddels zijn echter de rollen in het algemeen flink omgedraaid. Ook vrouwen kunnen God zijn, menen veel kinderen. Dat heeft echter minder te maken met de directe invloed van feministische theologen alswel met het probleem dat kinderen in eenoudergezinnen (in de regel met moeder aan het hoofd) zich geen vader meer kunnen voorstellen dus ook de verbeelding van God alleen nog maar op een moeder kunnen plakken, zo blijkt uit onderzoek van Annegret Böhmer. God heeft er dus niet zozeer een genderkant bij, maar er een af. Dat zal hard aankomen in de hemel.
Of de goddelijke moeder beter zal vallen dan de vaderlijke pendant valt te betwijfelen. De vaderlijke was in ieder geval minder op uitsluiting gebaseerd.
In het boek Gemist vaderschap is meer te vinden over de genderaspecten van God
Meer lezen: Kerknet
In de voorbije tijden was de vader het hoofd van het gezin en in die hoedanigheid ook de familiale plaatsvervanger van God. In veel gevallen mocht hij in nood uit dien hoofde optreden.